Ambivalente artiest Hovius slaagt wederom met glans
Marco Hovius is 16Down. Zijn derde cd heet F.L.O. en is weerbarstiger dan ooit. Hij zoekt de muzikale grenzen nog verder op, wat betekent: inclusief lieve liedjes maar ook mét die harde, dynamische, moeilijk gearrangeerde rock. Waarom geen duidelijke keuze? Wellicht omdat hij dat brede muzikale spectrum volop wil belichten? Of omdat hij simpelweg niet kan kiezen tussen verschillende stijlen? We weten het niet. Wel weten we dat Hovius bij dit derde album vrijwel geen hulp van anderen nodig had. En dat gegeven is sowieso veel waard, helemaal als het resultaat wederom zeer behoorlijk is.
Wie het ruwe eerste album Headrush uit 2001 goed kent, schrok wellicht van het toegankelijke geluid van opvolger Life in a Fishbowl (2003), geproduceerd door de Zweed Andreas Ahlenius, die bijvoorbeeld ook Saybia deed. Niettemin bleek dat album uiteindelijk ook ware schoonheid weer te kunnen geven. Het derde album is door Hovius geschreven in Zwolle en zelf geproduceerd en opgenomen in San Francisco. Uiteindelijk werd de plaat door Amsterdammer Attie Bauw gemasterd.
Het geluid van F.L.O. kruipt meer aan tegen het eerste 16Down-album Headrush. Aan Hovius’ stijl van schrijven veranderde niet zoveel, én Radio 2-liedjes én ongepolijste rock met moeilijke ritmes. Die ambivalentie hoort bij de man, hij kan domweg niet kiezen. Alhoewel, dat wil hij wellicht ook niet, want alléén maar Radio 2-liedjes schrijven en uitvoeren (“live speel ik liever harde nummers”) is ook zo wat. En zich enkel op de moeilijke rock storten, verkoopt natuurlijk te weinig.
Trommelvliezen opschuren
~
Toch, uit alles blijkt dat ook Hovius buitengewoon gevoelig is voor de commercie. Tuurlijk, een hit scoren, dat wil iedereen, ook het 16Down-brein. Cold, River en No Clouds just Aeroplanes komen daar terecht voor in aanmerking. Muziek maken, is voor hem het mooiste dat er is. En dat wil deze schitterende componist graag tot in lengte van dagen blijven doen. Dus dat hitgevoelige aspect verliest hij niet uit het oog.
Bevlogenheid
Daarnaast klinkt het 16Down-geluid op dit album wederom ernstig volwassen. Dat producersfacet verrichtte Hovius voor het eerst zelf. Knap dat hij ook daar kaas van heeft gegeten. Om z’n songs op de plaat te krijgen, riep de frontman de hulp in van bassist Sebastiaan van Olst en drummer Bauke Bakker, beiden van het collectief Cool Genius. De bevlogenheid die deze muzikanten overduidelijk doen horen, maakt het eindresultaat alleen maar sterker. Live wordt de band zeer binnenkort aangevuld met extra gitarist Dennis Kleinlangevelsloo, voorheen van Cafebar 401.
‘Baard van drie dagen’-gitaargeluid
Waar het muzikaal dan allemaal op lijkt en aan refereert? Tja, kon je 16Down voorheen wat gemakkelijk in het Nederlandse Foo Fighters-bakje drukken, nu is de vergelijking met een bepaalde band of stroming moeilijker geworden. Ik hoor naast die Foo’s soms flarden Muse en lickjes Stone Temple Pilots, maar eveneens veel Queens of the Stone Age, met Motorbike en het eerder genoemde Stop Getting me down voorop, en gitaargeoriënteerde Radiohead-invloeden. Hoogtepunten? Forest, dat nummer beukt, brandt plat, is allesvernietigend. Compulsive Behaviour bevat ware Hendrix-hoogstandjes met dat typische ‘Hovius baard van drie dagen’-gitaargeluid. Afsluiter What’s God Supposed to Say balt in stief vijf minuten perfect samen, waartoe Marco Hovius allemaal in staat is. Het moet gezegd, hij is weer met glans geslaagd.
platenlabels 
