Máxima in Groningen

De twee corpsstudentes staan rillend aan de kant. “We waren de enigen die wilden studeren,” klagen ze. “De universiteitsbibliotheek was helemaal uitgestorven. Dus gaan wij ook maar kijken.” Naast hen belt een opgetogen Groningse met haar moeder: “Ik sta voor een camera, dus zet snel TV Noord maar aan!”

Langzaam lopen de straten van het centrum vol met stadjers. De regen ten spijt gaan overal de ramen open van de studentenhuizen op de Oude Ebbinge – hordes oranje studenten leunen naar buiten, blij met hun plekje op de eerste rij. “Maxima, biertje?” is er op een raam geverfd. “Goed gedaan Willem!” siert een spandoek een gevel.

Ver weg op de Grote Markt zwelt het gejuich aan. Vlaggen komen tevoorschijn, capuchons vliegen af, nog snel even kijken of je haar goed zit – daar komen de camera’s, daar komt Maxima. Ze lacht, ze zwaait! Willem schudt een verbaasde zwerver hartelijk de hand.

Na een paar seconden is het paar voorbij. “Sjonge,” verzucht een druipende Groningse. “Wat ’n mooie meid is dat, ja.” De stadjers gaan snel weer hun weegs. De studenten niet. Die lopen snel naar een ander punt van het parcours, voor weer een glimp van Maxima.