Vrouwelijke gevoelens
In de spannende overzichtstentoonstelling van Karin Arink staan drie thema’s centraal: het lichaam dat zich blootgeeft, de lichamelijke ontmoeting met een ander en het lichaam als plek voor de ander. In drie verschillende tentoonstellingsruimtes van het Stedelijk Museum Schiedam zijn deze thema’s ondergebracht. Deze States of Self lijken te gaan over het vrouw-zijn en hoe dit op een visuele manier getoond kan worden. Het museum en Arink hebben een overzichtelijke tentoonstelling samengesteld die gevoelens op een mooie manier weergeeft.
Indeling
Het museum is opgedeeld in twee vleugels. De tentoonstellingen lopen door in verschillende zalen. De opbouw is niet altijd even duidelijk. Gelukkig is het personeel altijd bereid om de bezoeker goed op weg te helpen. De tentoonstelling van Arink is verdeeld over drie zalen. Deze zalen hebben elk een titel gekregen welke hierna besproken worden. In de volgende alinea’s worden de thema’s van de zalen besproken. Deze geven een duidelijke opbouw van de gedachten van de kunstenares, wat heel overzichtelijk is. Het werk krijgt als het ware een cyclus waarin de relatie tussen de vrouw en andere mensen centraal staat.
Karin Arink, X-pose (yourself to me), textiel, 2001, Collectie Gemeente Schiedam
Infiltration/Verstrengeling
In vergelijk met de vorige ruimte geeft deze een veel intiemer gevoel. Er is minder gebruik gemaakt van opvallende materialen. De ramen zijn met doorzichtig gekleurde folie bedekt. Deze installatie Claiming Space (2008) maakt van de ramen ‘frames’ van een stilstaande animatie. Deze kleuren versterken het gevoel van intimiteit in de zaal. De beelden hunkeren naar aanwezigheid van de ander. Lichamen zijn met elkaar verstrengeld en vormen lopen door elkaar heen. De mens die niet zonder de aanwezigheid van de ander kan. Ook het moedergevoel speelt hier een rol in. Moeder en kind die elkaars aanwezigheid voelen en elkaar de ruimte geven.
In solitude/De binnenruimte
Op de muur van de zaal staat de tekst: ‘Het individu is in deze zaal op zichzelf terug geworpen; de hunkering naar samenzijn lijkt voorbij.’ Deze ruimte lijkt als het ware verstild. De vormen van de sculpturen komen gesloten over. Veel wit en matte materialen geven het gevoel alsof de bezoeker alleen in de woestijn is. De geluidsinstallatie laat de gesproken tekst In Solitude (1999) horen en moet de toehoorder confronteren met de innerlijke mens.
De tentoonstelling van Arink is een must voor de vrouw die een nieuw stukje van haarzelf wil leren kennen en zeker voor de man, want zo leert hij een nieuw stukje kennen van ‘haar’.
Scholten Collectie 
