Een verrassende combinatie

De expositie van de drie kunstenaars begint bij Navid Nuur (Teheran, 1976). Wat opvalt als je de eerste ruimte binnenkomt, is de enorme muur van kratjes aan je linkerzijde. Voordat je uit kunt zoeken wat het is, wordt je aandacht getrokken naar het felle tl-licht dat je rechts tegemoet komt. Een netwerk van draden aan het plafond komen samen bij een sculptuur van tl-buizen. Deze buizen vormen op hun beurt een vertakking van licht in de ruimte.

Navid Nuur, Let us meet inside you 2005-2009 (detail), Courtesy: de kunstenaar. Foto: Cathleen Schuster en Marcel Dickhage.

Terug naar de kratjes. Tussen de muur van kratjes kun je door lopen naar de andere helft van de hal. Hier vind je een aantal losstaande kratten met flessen water die open te maken zijn bij een tafel ernaast. Tevens is er in deze ruimte een kraan, waarmee een fles gevuld kan worden. Na het lezen van de bijgevoegde tekst kom je erachter dat deze kraan zich oorspronkelijk in zijn atelier bevond.

Op de bovenste verdieping is nog meer werk van Nuur te zien. Deze werken hebben een nog experimenteler karakter. Het lijkt of je op de zolderkamer van de kunstenaar zelf bent. Daar ronddwalend kom je een aantal kleinere werken tegen die relatief veel vragen van de toeschouwer. Of het nu gaat om fysieke participatie of net wat meer inlevingsvermogen. Zo hebben de kleine werken die er liggen nog het meeste weg van afval. In dit afval zit een lens waarmee je toegang krijgt tot de landschappelijke binnenkant ervan. Vreemd genoeg werkt dit goed, zelfs een verfrommeld pak melk wordt poëzie. Andere werken lijken slechts een onderzoek naar materiaal. Het is juist deze combinatie die tot gevolg heeft dat Nuurs kunst wordt vrijgesteld van elke vorm van didactiek. 

Alle materialen waar Nuur gebruik van maakt zijn simpel en vooral laagdrempelig. Dit kan variëren van een waterijsstokje, waarvan je ziet dat hij gebruikt is, tot aan een in tweeën gespleten dobbelsteen. Ze zijn lichtvoetig, omdat ze niet refereren aan grootse onderwerpen als de kunstwereld, maar juist aan het alledaagse.

Onheilspellende poëzie
Het werk van Daniel Roth (Scramberg, 1969) dat zich op de begane grond bevindt, is van een heel ander kaliber dan dat van Nuur. Zijn werken hebben een sterk verhalend karakter Roth haalt zijn inspiratie uit boeken over sciencefiction. Zijn werken hebben dan ook een sterk verhalend karakter en je krijgt het gevoel dat de kunstwerken die tentoongesteld staan slechts een fragment zijn van een groter geheel. Het onbedwingbare verlangen van de mens om zijn omgeving te manipuleren is een centraal thema binnen zijn werk. 

Daniel Roth, Serum detail 2010

Roth maakt veel gebruik van tegenstellingen en hierin zit tevens zijn kracht. Voorbeelden hiervan zijn; feit en fictie, binnen en buiten, structuur en chaos. Zowel de sculpturen als de tekeningen hebben iets onheilspellends. Zo tref je in het midden van de hal een lage bak aan met gitzwarte vloeistof. Het geeft je een onbehaaglijk gevoel op te merken dat het zowel als een spiegel werkt als dat het oneindig diep kan zijn. Wanneer je de rest van de installatie bekijkt, wordt duidelijk dat de natuur en het menselijk lichaam nauw met elkaar verbonden zijn in ieder werk. Het is zijn romantische verlangen om deze twee zo dicht mogelijk bij elkaar te brengen; of het nu gaat om een sculptuur dat lijkt op een jas gemaakt van dikke boomschors of een fictief bouwwerk op de bodem van de Glaswaldsee.

Vrolijk absurdisme
Op de eerste verdieping is het werk van Jakup Ferri (Kosovo, 1981) te zien. Zijn werk is geplaatst in de kleinste ruimte van het museum en dit werkt erg goed. Het open karakter wat Nuurs werk ook bezit, zorgt ervoor dat zijn tekeningen de ruimte overstijgt. De tekeningen van Jakup Ferri bestaan uit schijnbaar naïeve tekeningen en schilderijen.

Jakup Ferri, Zonder titel 2009, Inkt en kleurpotlood op papier, Courtesy De expeditie, Amsterdam

Ze stellen uiteenlopende situaties voor en hebben een sterk autobiografisch karakter. Meer dan eens maakt hij dan ook zelf deel uit van de voorstelling. Alledaagse gebeurtenissen, maar ook onderwerpen als de oorlog in de Balkan of de kunstwereld komen aan de orde. Hoewel de tekeningen een bijna infantiel karakter hebben, zijn ze met grote zorgvuldigheid gemaakt. De groottes zijn uiteenlopend en de kleuren zijn vaak primair. Ferri werkt in Amsterdam, maar leidt voornamelijk een nomadisch bestaan, dit onthechte leven en de persoonlijke ervaringen die hiermee gepaard gaan, is te herleiden in zijn werk. Dit zorgt voor een poëtisch karakter van zijn tekeningen.

De poëzie is overigens precies hetgeen de drie kunstenaars met elkaar verbindt, hoe verschillend de uitwerkingen ook mogen zijn.