Jamila Woods’ anticynisme ontwapent
Positiviteit. Anticynisme. Terwijl de wereld zichzelf ten grave draagt, klinkt daar op HEAVN ineens het ongebreideld opbeurende geluid van Jamila Woods. Licht, lucht en liefde, of in J. Woods eigen woorden: “I hope this album encourages listeners to love themselves and love each other.” Welaan, er is blijkbaar nog iemand die het aandurft om er dergelijk bloemige ambities op na te houden.
Dat betekent overigens niet dat mevrouw Woods gedurende de vijfenveertig minuten van debuut HEAVN enkel bloemenkransjes vlecht. De achtergrond van de plaat is nog altijd een black girlhood, inclusief alle schaduwkanten. Op het hink-stap ritme van een kinderversje ontvangen politie en officieren op VRY BLK (nog maar nummer twee) een enkeltje hel, gevolgd door harde kritiek en dreigementen aan het adres van de overheid.
Trots
Toch overheerst op HEAVN de vrolijkheid, en wel van het soort waarvan men zichzelf met trots in de spiegel durft aan te kijken. Trots op de eigen onhebbelijkheden in ‘Lonely’, trots op de eigen naam op Eve, en een met kritiek genuanceerde soort trots op de stad Chicago (Chance the Rapper komt langszij met een boodschap).
Zwoel en pastel-warm getint ontstaat daar dan een behoorlijk hoopvol werk; inclusief met twee elastiekjes en een melkfles opgenomen spoken word-passages van deze en gene, inclusief gastwerk van deze en gene, smaakvolle producties van The Roots en de consistent gewichtsloze voordracht van J. Woods. Alsof ze op het schoolplein staat; weinig tot niets aan de hand.
Schoon de badkuip uit
En dan is er de half-humanistische herinterpretatie van Psalm 23 in de vorm van het tegen de achterdeur geplaatste ‘Holy’. Het nummer wordt onderbroken door het niet minder ziels- en zelfverheffende ‘Way Up’ om daarna in reprise-vorm de deur toe te doen. Doorheen de echo’s van gospelkraker ‘Woke up this morning with my mind (set on Jesus)’, het Onze Vader en de oudtestamentische devotie van Psalmdichter David zingt Jamila zich schoongewassen de badkuip uit, het altaar op.
Though I walk through the darkest valley I will fear no love /
Oh my smile my mind reassure me – I don’t need no one
Chicago – vrienden en vriendinnen kunnen niet zomaar straat zus of straat zo inslaan zonder te vrezen voor lijf en leden. Jamila Woods heeft een boodschap voor ze: Je kunt zelf goed doen – ‘I’m holy by my own’. Die is voor in je agenda, op de spiegel, op de binnenkant van je hand, op je Instagram.
J. Woods slingert haar lichtvoetigheid niet goedkoop de ether in – ook niet als ze de plaat besluit met de concluderende bevestiging-in-vierfout van Surely, surely, surely, surely goodness and mercy / Shall follow me (psalm 23:6a). Het is allemaal niet banaal of goedkoop; het is zelf behoorlijk ontwapenend.
