In de sprookjeswereld van Yentl & De Boer is niet alles van snoep
Veel is er niet voor nodig om toe te treden tot de fantasiewereld van Yentl Schieman (1986) en Christine de Boer (1983); ze spelen in verschillende sketches bekende en zelfbedachte sprookjesfiguren, gelardeerd met fijne liedjes. Veelal gaat het over vriendschap en vertrouwen en wordt er juist gekafferd op elkaar of is de wederzijdse waardering grenzeloos. Al is de uitvoering subliem, toch knaagt het dat de voorstelling diepte mist.
Aan aandacht voorafgaand aan hun tweede voorstelling hebben de dames geen gebrek gehad. Sinds ze in 2009 zijn afgestudeerd aan de Kleinkunstacademie en vervolgens op het Amsterdamse Kleinkunst Festival ook nog eens de prijs voor het beste theaterlied in de wacht sleepten, begon er een kleine hype te ontstaan rondom de dames. Optredens op televisie voor Oerol en een aanmoediging van collega Youp van ‘t Hek bij Podium Witteman hebben de bekendheid van Yentl & De Boer – terecht – vergroot.
Jojo
Het feit dat de snoepwinkel gesloten is (een verwijzing naar hun vele optredens met weinig inkomsten) vormt de rode draad in een programma dat bol staat van sprookjesachtige scènes. Een heksje, elfje, prinses of koningin; alle rollen komen voorbij. Daarbij meten Yentl en De Boer zich constant de gruwelijkste gezichtstrekken aan, met bijbehorende (soms griezelige) stemmetjes, of ze zijn juist liefkozend en goedaardig. De levendigheid zit er goed in; bij een duo op een podium dienen harmonie en confrontatie immers vaak als jojo en dat zorgt voor veel vaart. Zoals dat gaat in sprookjes, gaat het vaak over verdriet, onbaatzuchtigheid, liefde en afgunst. Hoewel Yentl en De Boer lekker op elkaar zijn ingespeeld en zichtbaar plezier hebben, wringt er toch iets.
Betoverend
Dat ligt met name aan het contrast tussen de gespeelde sketches en het hoge niveau van de liedjes. De grootste kwaliteit ligt duidelijk op het muzikale vlak; de teksten zijn van een zeer hoog niveau en ook het piano- en gitaarspel ligt lekker in het gehoor. In het volgende programma zouden ze zich daar meer op moeten richten, want soms lijkt het alsof hun sprookjes tussen de liedjes zijn gefrommeld en daardoor doen deze wat gekunsteld aan. Ook de wel erg lange publieksparticipatie is een zwaktebod. Zonde, want daarmee halen ze zichzelf soms ver naar beneden. Iets minder fantasie en iets meer realiteit zouden de hype zeker hebben gerechtvaardigd. Wellicht dat Yentl & De Boer in de toekomst alsnog die betoverend goede voorstelling gaan maken.
