In chaos verpakte kwetsbaarheid

Een stille start

De voorstelling gaat van start met een lange dan wel niet bewuste stilte. De lichten van de zaal zijn gedimd en hoe langer de stilte zich voortzet, des te giecheliger en rumoeriger het publiek wordt. Na een poos is daar Franciscus die, zonder opkomstmuziek, ontspannen en al zwaaiend het podium oploopt. Een begroeting aan de plaats waarin hij speelt (Schijndel) volgt. Hij stelt vragen aan het publiek en probeert hiermee het enthousiasme voor de avond te peilen.

Vanaf het begin springt de cabaretier van de hak op de tak en dit blijkt een voorbode van hoe de voorstelling gaat verlopen. Franciscus maakt uitschieters in zijn verhalen waarbij hedendaagse onderwerpen een onverwachte wending krijgen. Zo zijn we het ene moment nog in de verhaallijn van alledaagse routine binnen zijn gezin en komen we terecht in de overval welke hij recent heeft meegemaakt. Een spannende gebeurtenis die zichtbare frustratie opwekt, te zien aan de manier van spreken en bewegen. Tegelijkertijd is het ook komisch dankzij de duidende verhaallijn van het tafereel. De manier waarop hij het verhaal ontleedt en brengt, geeft het verwerkingsproces weer en ook hoe bizar de situatie eigenlijk moet zijn geweest. De zaal laat van zich horen met een ‘ohhh’ en gelach op de momenten dat Franciscus zijn mimiek en toon inzet bij het beschrijven van deze en andere situaties.

Van Costa Rica naar de psycholoog

Aan het begin van de voorstelling is nog niet duidelijk welke rol het decor speelt in de verhaallijn. We zien een wat gedateerde stoel aan de linkerzijde en twee fietsen met de achterlichten aan op rechts. Over de gehele achterlijn zien we vier naast elkaar geplaatste ringen met licht en vier lichtbalken. In de tweede helft van de voorstelling krijgen de stoel en de fietsen al snel een verbindende factor. Wanneer de cabaretier vertelt over zijn bezoeken aan de psycholoog, imiteert hij de vrouw terwijl hij in de gedateerde stoel zit. Hier bespreekt hij zijn angsten, woede, depressie en intrusies.

Met het verhaal dat hij in Costa Rica van een berg af plast, houdt hij het publiek in een bijna constante lach. Dit wisselt zich af met meer diepgaande materie, namelijk de situatie in Amerika. Hier wordt tijdens de voorstelling meerdere keren naar verwezen, maar kan zijn doel maar niet bereiken. Net wanneer het lijkt dat hij nu eindelijk verder zal ingaan op het Amerika-onderwerp en de missende inclusiviteit daar – dat onderwerp dat zijn verhalen over inclusiviteit meer bodem zou kunnen geven – stopt de verhaallijn en gaat hij over op interactie met het publiek of een alledaags onderwerp zoals de fietslampjes die hij bij onbekende fietsen op aanraden van zijn psycholoog uitzet. Zoals hij haar imiteert, komt het neer op de kleine stappen die hij heeft weten te zetten. Kleine stappen met een groots effect.

De kracht van het kleine

Het grootse effect blijft in de voorstelling immers uit. Wel blijft het idee achter dat juist de kleine onderwerpen de voorstelling groot hebben gemaakt. Het stand-upprincipe in combinatie met de gevatte interactie met het publiek en de chaotische manier van de verhaallijn samenstellen zijn amusant. Al met al een vermakelijke voorstelling met een lach en een interessante inkijk in hoe Franciscus de wereld ziet.

De kern van het verhaal lijkt in eerste instantie het conflict dat Fabian Franciscus met de wereld heeft. Gaandeweg wordt duidelijk dat het eigenlijk bij iedere situatie gaat om een conflict met zichzelf en de zelfacceptatie die hierbij komt kijken. De voorstelling is dus zeker het bezoeken waard voor mensen die deze zoektocht herkennen.