Het hart hongert naar vervulling
Een week in het bestaan van een instituut dat rijke dikkerds helpt zoveel mogelijk gewicht te verliezen, gerund door een nouveau riche echtpaar dat hun leven in sneltreinvaart ziet ontrafelen: laat het aan Renate Dorrestein over om er een gedegen, maar weinig vernieuwende roman over te schrijven.
De perfect gestileerde Nadine Ravendorp runt samen met haar echtgenoot Derek het William Bantinginstituut, waar corpulente heren een jaarsalaris als borg inleggen om hun streefgewicht te halen. Nadine noemt dat een kwestie van ‘de juiste motivatie aanboren’ en is trots dat het instituut, in de vijfentwintig jaar dat het bestaat, nog nooit heeft gefaald. Overigens is er geen sprake van een afvalkliniek; in het William Banting gaan de gasten, overwegend hoge piefen uit het bedrijfsleven, onder begeleiding van personal trainers aan de slag met ‘leefstijlverbetering’. Hun maag wordt onderhouden met chique maaltijden als ‘een gegrild plakje aubergine, afgeblust met balsamicoazijn en omkranst met een spoortje frambozencoulis’ en vertier vindt men in de sauna of op de tennisbaan.
Divers vlees in de kuip…
Zoals het een roman van Dorrestein betaamt, loopt deze overzichtelijke wereld al snel helemaal in de soep. Het begint wanneer Nadine met een paar wijntjes op een dakloze aanrijdt en hem mee naar huis neemt, in de hoop een aanklacht te kunnen ontwijken. Het lijkt deze ‘neef Helmut’ uitstekend te bevallen in het luxueuze William Banting. Tel daarbij op dat de zaken niet meer zo goed gaan als voorheen. Dat de heer Voetemans, de nieuwste gast, besluit zijn anorectische tienerdochter mee te nemen en dat Derek een aantal dagen vertrekt om te spreken op een symposium, waar ook niet alles in de haak is, en de chaos is compleet. Doorspekt van voedselmetaforen komen in het boek alle soorten honger aan bod: die van het oog, de neus, het oor, de mond, het hoofd, de maag, en last but not least: de honger van het hart.
…maar geen vlees zonder
Die honger van het hart laat Zeven soorten honger onvervuld. Dorrestein, een van ’s lands meest productieve schrijvers, brengt al meer dan dertig jaar lang vrijwel elk jaar een roman uit. Zeven soorten honger voelt als een product van die routine. De diverse verhaallijnen worden kundig opgebouwd en refereren aan belangrijke hedendaagse thema’s, maar de echte diepgang mist. De personages zijn weinig sympathiek, waardoor hun leed nergens echt weet te raken, hoewel neef Helmut voor komische verlichting weet te zorgen (‘Christus te paard! Ik heb uren op een fiets gezeten die nergens naar toe ging!’). Het gemis van diepgang wordt schrijnender naarmate de ontknoping nadert en Dorrestein haar vlot en vermakelijk neergezette opbouw teniet doet door de roman in een pennenstreek af te willen ronden. Dat geeft geen spek in de erwten.
