Drag Me to Hell

Raimi, die doorbrak in de jaren tachtig met de twee Evil Dead films, die inmiddels een absolute cultstatus in het horrorgenre hebben bereikt, hield zich de afgelopen jaren bezig met de Spider-Man trilogie. Vooral de eerste twee films over de gemaskerde superheld behoren nog steeds tot de absolute top in het superheldengenre, die wellicht alleen door The Dark Knight zijn overtroffen. Na het ietwat tegenvallende derde deel van Spider-Man, besloot Raimi echter terug te keren naar het genre dat hem groot maakte, de horror. Samen met zijn broer Ivan schreef hij het verhaal van Drag Me to Hell.

Het flinterdunne verhaaltje draait om Christine Brown (Alison Lohman, die op 29-jarige leeftijd met haar kinderlijk naïeve uitstraling een uitstekende keuze voor de hoofdrol is), die alles op orde lijkt te hebben in haar leven. Een goede baan, een leuke vriend en een promotie op haar werk die eraan zit te komen. Als ze haar baas wil laten zien dat ze ook moeilijke beslissingen kan nemen door een oud vrouwtje een lening te weigeren, is het geluk voor Christine echter voorbij. De vrouw spreekt een vloek over haar uit en zal er alles aan doen om Christine mee te sleuren naar de donkerste krochten van de hel.

Absolute meester

De vele Amerikaanse horrorfilms die de bioscopen de laatste jaren bereiken, voelden vaak aan als formulefilms die erg gemakzuchtig overkomen en weinig toevoegen aan het horrorgenre. De beste horrorfilms van de laatste jaren kwamen dan ook niet uit de Verenigde Staten, maar verrassend genoeg uit Spanje, dat met The Orphanage, [REC] en de coproductie Pan’s Labyrinth drie uitstekende films produceerde. Amerika slaat nu echter hard terug met Raimi die zich wederom een absolute meester in het genre toont. Wat zijn films vooral onderscheidt van andere films in het genre, is de kenmerkende humor. Er valt bijna evenveel te lachen als te griezelen in Drag Me to Hell en dat komt de film erg ten goede. Het verhaal wordt gelukkig niet al te serieus genomen en Raimi neemt voldoende tijd voor geestige terzijdes.

Maar waar het in een film als Drag Me to Hell daadwerkelijk om gaat, zijn natuurlijk de schrikeffecten. Die zijn zo opmerkelijk effectief dankzij de formidabele geluidseffecten en de uitstekende muziek van Christopher Young. Ook hier waakt Raimi ervoor het geheel al te serieus te nemen. Zo wordt tijdens een seance waarin Christine probeert de vloek te verdrijven, een geit geofferd om de geest tevreden te stellen. Het zijn dit soort gedenkwaardige scènes die Drag Me to Hell moeiteloos boven het standaard horroraanbod doen uitstijgen en de film als horrorfilm en komedie uitermate geslaagd maken. Drag Me to Hell is grotesk, bij vlagen zelfs over the top met allerlei weerzinwekkende schrikelementen, maar altijd uiterst vermakelijk. En laat dat nou precies zijn wat Raimi voor ogen stond.