Hartverwarmende roadmovie

 

Waar de eerste vier films van Mendes een behoorlijk zware toon hadden, is zijn nieuwste film opmerkelijk luchtig. Zeker in vergelijking met Revolutionary Road spreekt er een veel optimistischere toon uit Away We Go. De film is gebaseerd op het eerste scenario van het koppel Dave Eggers en Vendela Vida, twee populaire auteurs in de Verenigde Staten. Het verhaal draait om Burt (John Krasinski) en Verona (Maya Rudolph), die binnenkort een dochter verwachten. Als ze horen dat de ouders van Burt, die in de buurt wonen, naar Antwerpen verhuizen, besluiten ze in de laatste maanden van de zwangerschap op bezoek te gaan bij vrienden in alle uithoeken van Amerika (en Canada) om een perfecte plek te vinden voor hun gezinsuitbreiding. Zoals het een goede roadmovie betaamt, hebben de personages aan het eind van de film niet alleen fysiek, maar ook mentaal een belangrijke reis doorgemaakt.  

Kenmerkende humor
Away We Go is een typisch Amerikaanse indie, zoals we ze de laatste jaren zo vaak hebben gezien. Net als in het recente Little Miss Sunshine en Juno is er ook in deze film volop ruimte voor ietwat absurde personages, de kenmerkende humor, en natuurlijk de onvermijdelijke muziek, ditmaal van singer/songwriter Alexi Murdoch. Away We Go heeft net als Juno bij vlagen wel te lijden onder het gebrekkige scenario. Wilde in die film scenariste Diablo Cody soms iets te hip en modern zijn, in dit geval maken Eggers en Vida zich hier schuldig aan. De balans tussen komedie en drama is niet helemaal in evenwicht, waardoor vooral de dialogen en situaties in het begin van de film bij vlagen gemaakt grappig overkomen. 

Was regisseur Jason Reitman de reden dat Juno uiteindelijk toch zo’n sterke film is geworden, Away We Go heeft nog een net iets betere regisseur. De film is in die zin een stijlbreuk met het eerdere werk van Mendes, die een wat vrolijkere toon aanslaat, maar zijn hand is toch duidelijk te herkennen. Vooral in de kadreringen van de shots toont Mendes zich een meester. Geholpen door het camerawerk van Ellen Kuras is elk shot er een om in te lijsten. Het is misschien zelfs te mooi voor een onafhankelijke film zoals Mendes voor ogen stond, maar een kniesoor die daarop let.  

Leven na je dertigste
Maar ook inhoudelijk snijdt Away We Go voldoende interessante thema’s aan. Burt en Verona beseffen gaandeweg de film dat ze hun kindertijd definitief achter zich hebben gelaten en zich ook daarnaar moeten gedragen. Eggers en Vida hebben hun twee belangrijkste personages opzettelijk wat vlak gehouden, waardoor iedere kijker zijn ervaringen met het volwassen worden en het onder ogen zien van de verantwoordelijkheden die daarbij horen, op de personages kan projecteren. Daarnaast belichamen de vrienden en familie die Burt en Verona op hun reis ontmoeten, allen een aspect van het leven na je dertigste en de vreugde en problematiek die daarmee gepaard gaan. Het meeste indruk maakt de episode in Montreal, waarin Burt en Verona op bezoek gaan bij twee vrienden van de universiteit die verschillende kinderen hebben geadopteerd, maar zelf niet in staat zijn zwanger te raken. In een prachtige scène, die de film boven zichzelf uittilt, weet actrice Melanie Lynskey de tragiek van haar personage pijnlijk zichtbaar te maken. 

Een groot deel van het succes van de film is toe te schrijven aan de hoofdrolspelers Krasinski, vooral bekend uit de Amerikaanse versie van The Office, en Rudolph, die lange tijd deel uitmaakte van het ensemble van Saturday Night Live. De twee hebben een uitstekende chemie en zijn erg geloofwaardig als het perfecte koppel die de boze buitenwereld en al de daarbij horende problemen buiten de deur proberen te houden. Waar alle filmwetten voorschrijven dat er altijd iets ‘mis’ moet zijn met de hoofdrolspelers, dat voor de nodige dramatische spanning moet zorgen, is het een verademing te zien dat Burt en Verona gewoon twee redelijk normale mensen zijn die stapelgek op elkaar zijn. Verwacht daarom geen dramatische breakups en sentimentele herenigingen in Away We Go, maar wel een film over twee aardige mensen op zoek naar de volgende stap in hun leven. Hoe afgezaagd dat ook klinkt, het komt in tijden waarin films de wereld wel door een heel zwarte bril bekijken, opmerkelijk realistisch over.