Spannend bedoeld

Op papier heeft het wel wat. Peter (Liam Neeson), CEO van een softwarebedrijf, is al ruim twintig jaar getrouwd met schoenontwerpster Lisa (Laura Linney) als zij plotseling uit zijn leven verdwijnt. Als een verslagen man blijft hij achter, tot hij per toeval ontdekt dat zijn vrouw contact had met een andere man. In verwarde toestand vliegt hij naar Milaan, vastbesloten om de mysterieuze Ralph op te sporen.

The Other Man werd geregisseerd door Richard Eyre, iemand die met films als Iris en Notes on a Scandal heeft laten zien wel raad te weten met de zwaardere onderwerpen. Het script is gebaseerd op een kort verhaal van Berhard Schlink, schrijver van de roman Der Vorleser, die verfilmd werd als The Reader. En ook de cast lijkt dik in orde.

Thrilleropbouw

In de praktijk mankeert er echter van alles aan. De film heeft alle ingrediënten voor een beladen psychologisch relatiedrama over liefde, verraad en vergeving. Om onverklaarbare redenen heeft Eyre echter gekozen voor de opbouw van een thriller. Zodra Peter beseft dat zijn vrouw overspelig is geweest, worden alle zeilen bijgezet om de spanning op te voeren. Telefoons rinkelen hysterisch, om de haverklap wordt er een geheimzinnige e-mail of sms ontvangen en continu is er de zogenaamd veelbetekenende vioolmuziek.

Neeson vervult zijn rol op de automatische piloot, inclusief wanhopige fronsen en dramatische uithalen. De manier waarop hij in het eerste deel van de film als een wilde op zoek is naar wraak, wekt enkel ergernis op. Pas wanneer hij de man in kwestie (een aardig gecaste Antonio Banderas) tegen het lijf loopt, ontstaat er iets dat op een verhaal lijkt. Maar ook dan weet Eyre de partijen nauwelijks tegen elkaar uit te spelen.

Voetachtervolging

De vraag die eigenlijk centraal staat in The Other Man is: kun je je hele leven met één iemand delen en diegene echt kennen? Geen hond die daar echter een seconde bij stil zal staan, zo snel razen we door het verhaal. De kijker wordt afgeleid door allerlei onbelangrijke details. Zo blijft, zonder enig effect, bijna tot aan het einde onbekend wat er met Lisa is gebeurd en komt er op een gegeven moment zelfs een spionagefilmachtige voetachtervolging voorbij. Als Peter en Ralph in hetzelfde schaakcafeetje terecht komen lijkt, er even een eigenaardige situatie te ontstaan, maar ook hier laat Eyre teveel liggen.

De film heeft een enorme tragische potentie. Twee mannen die van dezelfde vrouw houden, een verstoorde vader-dochterrelatie en de pijnlijke dilemma’s met betrekking tot monogamie. Het verhaal krijgt alleen nergens de diepgang die het verdient. De verkeerde dingen worden aangedikt, de personages zijn ongeloofwaardig en het scenario bevat een overdaad aan spannend bedoelde details die hun uitwerking missen.