Kill Bill Vol. 1

Tarantino viel voor het eerst op met de werkelijk briljante film Reservoir Dogs. Met Pulp Fiction kwam zijn doorbraak naar het grote publiek, daarna werd het allemaal wat minder. Hij schreef wat mee aan andere filmprojecten, produceerde af en toe wat en acteerde zelf hier en daar een beetje. Zijn derde project Jackie Brown werd enigszins lauw ontvangen, en naarmate de jaren volgden begonnen vele criticasters te suggereren dat Tarantino met Pulp Fiction zijn beste kruit verschoten had. Met Kill Bill is het dan ook “d’r op of d’r onder”.

Moordlijst

Black Mamba (Uma Thurman) is pissig. Ze is een voormalige huurmoordenaar die uit het vak probeerde te stappen. Tijdens haar bruiloft kwamen haar oud-collega’s langs, en in plaats van rijst begonnen ze met kogels te strooien. Haar man wordt vermoord, en ze wordt voor dood achter gelaten. Na vier jaar in coma te hebben gelegen komt ze bij en besluit wraak te nemen voor wat haar oude collega’s haar hebben aangedaan. Ze maakt een moordlijst, en werkt de namen daarop één voor één af. De laatste man op de lijst is haar voormalige werkgever, de mysterieuze Bill.

Stijl

Kill Bill heeft een hoop kleine plotlijntjes, maar is qua verhaal niet heel diepgaand. Wat hier telt is stijl, stijl en nog eens stijl. Tarantino gebruikt zijn voorliefde voor alles wat met film te maken heeft, en die liefde zie je overal terug. De film is onderverdeeld in hoofdstukken, en de filmliefhebber zal constateren dat elk hoofdstuk een unieke filmstijl heeft. Er is zelfs een hoofdstuk helemaal in animestijl. Nu is het dus eens niet een pittig scenario en vlijmscherpe dialogen waarmee Tarantino de kijker verbluft.

Bloed

Voor Black Mamba haar dodelijke werk mag doen neemt Tarantino echt de tijd om de karakters in de film te presenteren. En net op het moment dat je een karakter een beetje begint te kennen, en snapt wat zijn/haar drijfveren zijn, volgt een onvermijdelijk dodelijk gevecht. Tarantino brengt de karakters met veel liefde tot leven, om ze vervolgens genadeloos weer af te maken. Dat het bloed rijkelijk vloeit in Kill Bill is een understatement. Het spuit werkelijk het scherm af. De wagonladingen bloed geven de vechtscènes iets cartoonesk, en halen de scherpe randjes van het geweld af.

Voorliefde voor pulp

Kill Bill Vol. 1 is een prachtige, hilarische en interessante film geworden. Tarantino laat zien dat je zelfs met het meest simpele plotje nog een meesterwerk kan maken, door gewoon een prachtige visuele stijl op het witte doek te toveren. Zijn voorliefde voor pulpfilms en zijn rare gevoel voor humor doen de rest. Kill Bill is absoluut iets wat je gezien moet hebben. En nu maar wachten op deel twee…