Film / Films

Voor kinderen van 9 tot 99

recensie: Opal Dream

Regisseur Peter Cattaneo verwierf in 1997 internationale bekendheid met zijn bioscoophit The Full Monty. Na dit gigantische succes doofde zijn sterrenstatus al snel. In 2001 maakte hij nog een Britse comedy, Lucky Break, die erg in het verlengde lag van zijn hitfilm over arbeiders die als strippers de kost willen verdienen. Tijd om het over een andere boeg te gooien, moet hij gedacht hebben. De lieve familiefilm Opal Dream is hiervan het resultaat.

~

Het verhaal speelt zich af in een klein plaatsje in de woestijn van Australië waar opaal in de grond zit. Het gezin bestaat uit vader, moeder, broer en zus. Vader besteedt bijna al zijn tijd in de mijnen, moeder werkt in de plaatselijke supermarkt, waardoor de kinderen vaak alleen zijn. De jongste, dochtertje Kellyanne, heeft weinig vrienden maar is niet eenzaam. Ze heeft namelijk twee onzichtbare vriendjes: Pobby en Dingan. De rest van het gezin heeft hier erg veel moeite mee en doet vele pogingen om het meisje te laten inzien dat haar speelkameraadjes niet bestaan. Langzaam leert men dat iedereen de werkelijkheid anders interpreteert en dat dromen net zo belangrijk zijn als de realiteit van alledag.

Irritant

Je kunt je de eerste twintig minuten van de film erg irriteren aan Kellyannes voortdurende gedweep met de twee fantasiefiguren. Naarmate de film vordert word je meer en meer binnen de verbeeldingswereld van het meisje gezogen. Haar broer Ashmol fungeert als een gids in de film. Ook hij beleeft eerst irritatie en afkeer, om daarna de fantasiewereld van zijn zus te begrijpen en te accepteren. Kinderen zullen waarschijnlijk precies het omgekeerde denken (“wat zijn die volwassen toch rotmensen”) en vanaf de eerste beelden meeleven met het wel en wee van het jonge meisje.

~

Peter Cattaneo laat met Opal Dream zien dat hij na The Full Monty nog meer pijlen op zijn boog heeft. Hij begrijpt hoe je een familiefilm voor zowel ouders als kinderen moet maken. Deze kleine lieve film is een welkome afwisseling met al het Harry Potter-geweld van de afgelopen jaren. Er worden mooie thema’s aangesneden zoals de kracht van de verbeelding en de onvoorwaardelijke liefde tussen broer en zus. Ook de twee denkbeeldige figuurtjes worden benaderd als volwaardige personages in het verhaal zonder dat je ze ook maar één keer ziet. De vraag of Pobby en Dingan nu echt bestaan of dat het hersenspinsels van een kind zijn laten de makers dan ook wijselijk in het midden. Tenslotte een tip voor alle ouders die met hun kroost deze film gaan bekijken: neem alvast genoeg lolly’s mee. Dit snoepgoed vervult een sleutelrol in de film.