Film / Films

Weinig samenhang in sfeervolle scènes

recensie: Arbitrage

Nicholas Jarecki’s film Arbitrage weet zich te bevrijden van de meeste clichés van films uit het genre van psychologische thrillers, maar helaas laat Jarecki in het script wat steekjes vallen. Daardoor is Arbitrage uiteindelijk meer een collage van dramatische momenten dan een echte dramafilm.

Robert Miller (Richard Gere) is een succesvol biljonair met een gelukkig gezinnetje en een prachtig huis. Zijn dochter staat op het punt om zijn bedrijf over te nemen, zodat hij kan genieten van een rijkelijk voorzienend pensioen. Maar dan keert het lot zich tegen deze geroutineerde zakenman.  Niet alleen komen diep verborgen geheimen binnen het bedrijf plotseling naar buiten, maar ook in zijn persoonlijke leven verlopen dingen slechter dan Miller ooit had kunnen vrezen.

Als kijker val je midden in het leven van Robert Miller. Er wordt geen uitleg verschaft over zijn leven of aan de momenten direct voorafgaand aan de film: je moet zelf maar uitzoeken hoe het allemaal precies zit. In plaats van met achtergrondinformatie begint de film rustig, met korte scènes met weinig tekst die een goed beeld geven van Robert’s leven, dat vooral gevuld lijkt met veel geld, veel macht en veel geluk. Natuurlijk ontkomt een film over de rijke mensen van deze wereld niet aan een klein schandaaltje hier en daar en mag niks zijn wat het lijkt, dus bedriegt Robert zijn vrouw (Susan Sarandon) met kunstenares Julie (Laetitia Casta).

Clichématige minnares

~

Er zijn op dit moment al wat kleine barstjes in de oppervlakte zichtbaar, maar alles lijkt nog stabiel, totdat er binnen enkele minuten steeds grotere gaten beginnen te vallen in het persoonlijke én financiële leven van Robert. Vanaf dit moment begint het aan het oorspronkelijk nog zo stabiele personage langzaam te breken onder de druk van geheimen die naar de oppervlakte komen. Op dit punt wordt er wel wat achtergrondinformatie gegeven, maar dan is het kwaad al geschied en is de informatie eigenlijk overbodig. Overigens weet Jarecki met het breekpunt van de film, ondanks het feit dat het te verwachten was  – vooral in combinatie met de clichématige geheime minnares – toch te verrassen door de manier waarop hij het kaartenhuis van Robert’s leven in elkaar laat storten.

Voortijdige climax
Hèt moment van de film komt onverwachts en is zeker spannend te noemen, maar helaas keert de film daarna terug naar het rustige, nietszeggende ritme waarmee hij ook begon. De geheimen blijven naar de oppervlakte komen en Robert blijft proberen om te verbergen wat hij op zijn geweten heeft, maar toch verliest de film zijn spanning en wordt er weer overgeschakeld naar het soort fragmentarische scènes dat ook aan het begin van de film gebruikt werd.

~

Het is Jarecki weliswaar gelukt om met deze scènes sfeer te zetten en muziek als een aanvullend extra te gebruiken, maar het is hem niet gelukt de verhaallijn van de film te behouden zonder gaten te laten vallen. Op momenten lijkt Arbitrage hierdoor een samenraapsel van losse scènes, waarbij het meer lijkt te gaan om de manier van filmen en het zetten van de toon dan om het neerzetten van een logisch en compleet verhaal.

Arbitrage is een mooie film die door een originele, spannende wending weet te ontsnappen aan het merendeel van de genre–clichés, maar ook een film waar een goed uitgevoerd script ontbreekt. De acteurs zitten fantastisch in hun rol, de muziek is een mooi geheel met de film en een aantal scènes zijn op zichzelf staand spannend, maar het geheel werkt nèt niet. Dit is jammer, want potentie had het verhaal zeker.