Bays bombast

Hoewel de focus op het heden ligt, begint Transformers: Dark of the Moon met een intrigerend historisch uitstapje, waarin de maanlandingen in een ander daglicht komen te staan en van hier zelfs een directe lijn naar de ramp in Tsjernobyl te trekken is. Dit is slechts de opmaat voor de kern van het Tranformeruniversum: de strijd tussen de Autobots (die een verbond met de mensen hebben gesloten) en de tirannieke Decepticons. Sentinel, een Autobot die ruim veertig jaar op de maan heeft gelegen, speelt hierbij een sleutelrol.

Held
Weer van de partij is Sam Witwicky (Shia LaBeouf), die weliswaar door de president is onderscheiden, maar moeite heeft een baan te vinden. Als filmvriendin is Megan Fox dit keer ingeruild voor het diklippige Engelse model Rosie Huntington-Whiteley, die haar rol als visueel snoepje moeiteloos gestalte geeft. Als Sam eindelijk een lullig baantje bemachtigt, raakt hij wederom bij de strijd tussen de twee robotstammen betrokken. Het doel van de Decepticons, hun thuisplaneet Cybertron naar de aarde halen, wordt hierbij de inzet; Chicago het grootste slachtoffer.

Michael Bay (Armageddon, Pearl Harbor) is een meester in het fabriceren van bombastische films waarin hij de gave heeft om volop de tijd te nemen een verhaal neer te zetten, en toch een plot af te leveren dat logica ontbeert. De soms onnavolgbare ontwikkelingen zijn puur bedoeld om van de ene lange actiescène naar de andere, vaak nog langere, actiescène te gaan. De personages missen diepgang, topacteurs (in dit geval John Turturro, John Malkovich, Alan Tudyk en Frances McDormand) moeten het met slechte bijrolletjes doen, de soundtrack is soms tenenkrommend en de humor van een vaak bedenkelijk niveau. Ook Dark of the Moon is met z’n ruim twee-en-een-half uur speeltijd een lang uitgesponnen aanval op de zintuigen. Het is veel (film)critici een gruwel en wederom verrast Bay zijn criticasters niet. En ook nu zal het publiek waarschijnlijk wel weer het commerciële gelijk van de maker bewijzen.

Briljante CGI

Toch is het te makkelijk ook deze Bay-film als een complete mislukking neer te zetten, want in zijn doel – een explosieve zomerfilm produceren – is de regisseur op een aantal vlakken weer wonderwel geslaagd. Dat heeft slechts te maken met het belangrijkste element van de film: de grootse actiescènes. De hierbij toegepaste CGI is zo nu en dan werkelijk briljant (de lelijke digitale John F. Kennedy is een zeldzame uitzondering), in een aantal scènes effectief ondersteund door de vroeger door Bay zo bekritiseerde 3D-technologie. De manier waarop op het eind grote delen van het centrum Chicago grotendeels gesloopt worden (met een glansrol voor een slangachtige Decepticon die een wolkenkrabber volledig aan gort rijt) zorgen er bijna voor dat de kijker met plezier de film uitloopt. Totdat die terugdenkt aan de overige twee uur Hollywoodmeuk.