Film / Films

Blozend jong en gezond

recensie: The Aviator

Toegegeven, ook ik heb als jong kippetje een zwak gehad voor dat schattige jongetje uit de tv-serie Growing Pains. En ja, ook later vond ik de vrolijke blonde Leonardo DiCaprio nog best de moeite waard, zelfs toen hij een geestelijk gehandicapte jongen speelde in de film What’s Eating Gilbert Grape. Maar waar ik er zelf met het verstrijken met de jaren toch echt volwassener uit ben gaan zien, lijkt de tijd voor Di Caprio al tijden stil te staan. Nog altijd heeft hij diezelfde babyface als tien jaar geleden. Misschien is het puur een kwestie van persoonlijke smaak, maar intussen loop ik niet echt meer warm voor films waarin hij een hoofdrol speelt. Zeker niet wanneer het een hoofdrol betreft die een volwassen voorkomen vereist.

~

En zo’n rol heeft DiCaprio in The Aviator, de nieuwe film van Martin Scorsese. Een film waarvoor de Oscargeruchten al in volle gang zijn. Na een rol als bendeleider in Gangs Of New York (ook van Scorsese) mag hij nu komen opdraven als één van de meest spraakmakende miljardairs van de twintigste eeuw: Howard Hughes. Een man die bekend werd als glamoureuze filmmaker en producer, een gewiekste industrieel, maar vooral als pionier in de wereld van het vliegtuig.

Succes

~

Scorsese heeft het op zich genomen om het levensverhaal van deze Hughes om te werken tot een film met epische proporties, en dan doel ik niet alleen op de lengte van de film: hij duurt bijna drie uur. Het verhaal gaat van start in de jaren twintig, wanneer de nog jonge Hughes druk bezig is met het maken van zijn eerste film: Hell’s Angels. Om de film te financieren gebruikt hij vrijwel de volledige nalatenschap van zijn ouders. Maar, zonder visie ben je geen visionair. Ondanks het voor die tijd buitensporig hoge budget en de lange productietijd, wordt zijn film over piloten in de eerste wereldoorlog een groot succes.

Dromen

Vanaf dat moment gaat het Hughes op zakelijk vlak voor de wind. Naast het maken en produceren van films houdt hij zich vooral bezig met het ontwerpen en bouwen van buitengewoon innovatieve vliegtuigen. De scènes waarin de gedrevenheid van Hughes naar voren komt, behoren tot de sterkste van de film. Hier zien we een man die er werkelijk alles voor over heeft om zijn dromen waar te maken. Al loopt hij hierdoor zelf enorme risico’s, zowel financieel als lichamelijk.

Sympathie

Iedere succesvolle zakenman heeft natuurlijk zo zijn maîtresses en bij Hughes waren dat zeker niet de minsten. Zo had hij lange tijd een relatie met Katharine Hepburn (gespeeld door Cate Blanchett), maar ook met andere Hollywoodlegendes als Ava Gardner (Kate Beckinsale) en Jean Harlow (Gwen Stefani). Toch is het vooral hier waar de onschuldige jongensuitstraling van DiCaprio hem dwars gaat zitten. Want afgezien van zijn succes is het maar moeilijk om iets aantrekkelijks te vinden in deze egocentrische, man. En hoewel DiCaprio zijn rol zeer verdienstelijk speelt, is er in het script weinig ruimte over gelaten om hem de sympathie van de kijker te laten winnen.

Fobieën

Het wordt helemaal onaangenaam wanneer Hughes (het is inmiddels zo’n twintig jaar later) volledig van de buitenwereld vervreemd is geraakt dankzij zijn smetvrees en steeds erger wordende fobieën. Een slecht geschoren gezicht en een warrige haardracht kunnen niet verbloemen dat DiCaprio er blozend jong en gezond uitziet. Voeg daarbij de weinige sympathie die totnogtoe is opgebouwd, en de verveling begint zonder pardon toe te slaan.

Geniale gekte

Het grootste euvel van The Aviator is waarschijnlijk de liefde die Scorsese heeft voor het maken van films. Met de jaren lijkt hij steeds meer moeite te krijgt om te knippen in zijn eigen werk. ‘Kill your darlings’ is één van de eerste lessen die worden geleerd in vrijwel elke creatieve discipline. Beperk je tot de essentie, want anders is het resultaat al gauw een slepend drama, zowel letterlijk als figuurlijk. En eerlijk gezegd is dat bij The Aviator een beetje het geval. Hetzelfde verhaal had in tenminste tweederde van de tijd verteld kunnen worden. Of nog beter: houd de film op 170 minuten, maar stop er dan nét wat meer persoonlijkheid in. Niet alleen de geniale gekte van Hughes, maar ook iets waardoor je als kijker oprecht met hem kunt meeleven. Dan zou The Aviator inderdaad Oscarwaardig kunnen zijn.