Die Another Day

Nog voor de opening credits van Die Another Day hebben we een complete Noord-Koreaanse legerbasis opgeblazen, een stuk of zeven hovercrafts laten ontploffen, door een mijnenveld gereden en bovendien de zoon van een belangrijke generaal gedood. Bond begint goed, maar hij wordt helaas gevangen genomen. Vervolgens verblijft hij lange tijd in een vieze en tochtige cel, waar hij te pas en te onpas uitgehaald wordt om martelingen te ondergaan.

Liedje

Een gevangen Bond, die veertien maanden lang gefolterd wordt door zijn vijanden? Dat draagt niet echt bij aan het overwinnaarsimago van de geheim agent. Regisseur Lee Tamahori (ook van Once Were Warriors) zorgt echter voor een fascinerende oplossing.
De titels, als vanouds vergezeld door de silhouetten van naakte vrouwen, worden prachtig afgewisseld met beelden van Bond in de gevangenis. Het levert de mooiste Bond-clip op die ik ooit gezien heb. Vaak is ‘het liedje’ een vervelende onderbreking, maar hier gaat het verhaal gewoon door. Een catchy stukje Madonna erbij, plus een bijzonder mooie combinatie van choreografie en special effects zorgen voor een opening die spectaculairder is dan alle ontploffingen bij elkaar.

Na de titels gaat het verder, maar hoe en waarom maakt eigenlijk al weinig meer uit. Bond komt vrij en gaat op zoek naar de verdachte man die hij in het Noord-Koreaanse kamp zag. Die vindt hij in Cuba, waar hij ook meteen kennis maakt met Jinx, gespeeld door Halle Berry. Nog voor deze Jinx goed en wel kennis heeft kunnen maken met Bond, liggen ze al samen in bed. Snelheid is het toverwoord in deze twintigste Bond.

Gefingeerde hartstilstand?

Die Another Day gaat zo snel dat er onwaarschijnlijkheden ontstaan in het script. Wie kan er in ’s hemelsnaam bij zichzelf een hartstilstand fingeren? Daar zou de allerbeste yogi nog moeite mee hebben. En wie heeft er ooit gehoord van een kliniek waar niet plastische chirurgie, maar DNA-transplantatie voor een make-over zorgt? Maar ach, het hoort bij de onwaarschijnlijkheden die Bond ons al twintig afleveringen lang voorschotelt. En hij komt er al twintig afleveringen lang mee weg, dus waarom nu niet?

Cliché

Het moet maar wat moeilijk zijn om als regisseur een Bond te maken. Alle soorten kwade genieën zijn immers al geweest, veel meer technologische snufjes zijn er niet te bedenken en ook de vrouwen bieden gewoon meer van hetzelfde. Tamahori heeft echter goed begrepen waar het om gaat: Bond is een formule, en hij melkt die formule goed uit. Die Another Day is gewoon meer van hetzelfde. Meer cliché’s, meer auto’s, meer futuristische paleizen, meer dubbelzinnige dialogen. En het leuke is: binnen al die afgezaagdheden is Bond op zijn allerbest. Ironisch, arrogant, een womanizer en een olifant in een porseleinkast; je hebt het allemaal al eens gezien, maar dat is helemaal niet belangrijk. Bond is Bond en Bond is van alle tijden. En zolang 007 nog altijd een nijptang nodig heeft om een hek door te knippen, zijn er nog minstens twintig afleveringen bij te bedenken.