Film / Films

Op reis naar je kinderen

recensie: Everybody's Fine

Voor de laatste echt goede rol van Robert De Niro moeten we ver terug in de tijd. Hij was aardig op dreef in Jackie Brown uit 1997, maar zijn laatste goede hoofdrollen dateren alweer uit 1995, met Heat en Casino. In de volgende vijftien jaar maakte hij vooral flauwe, lichtvoetige komedies waarin hij nogal ongeïnspireerd overkwam. In Everybody’s Fine (2009) laat hij echter weer iets van zijn vroegere klasse zien.

~

Everybody’s Fine, gebaseerd op het Italiaanse Stanno tutti bene (1990), is een verhaal over de gepensioneerde Frank Goode (De Niro), wiens vrouw niet lang geleden is overleden. Hij probeert het contact met zijn vier kinderen, die verspreid over het hele land wonen, intact te houden. Dat is echter moeilijker dan gedacht, zeker als ze ook nog eens alle vier een gepland etentje afzeggen. Frank besluit zijn kinderen een voor een op te zoeken en begint aan lange reis, kriskras door Amerika.

Luchtig

Regisseur Kirk Jones (Waking Ned, Nanny McPhee) is een Brit, maar Everybody’s Fine is een typisch Amerikaanse film, met alle voor- en nadelen die daar doorgaans mee gepaard gaan. Jones beseft dat de kracht van de film schuilt in de eenvoud van het als een roadmovie opgebouwde verhaal en speelt dat gegeven dan ook handig uit. Ondanks het feit dat er in het laatste deel toch wel wat dramatische ontwikkelingen plaatsvinden, blijft de film een opmerkelijk luchtige toon aanhouden, waardoor het geheel nooit te zwaarmoedig wordt en altijd prettig blijft om naar te kijken.

~

Helaas vervalt Jones tegen het einde van Everybody’s Fine steeds meer in sentimentaliteit, die op den duur wat vermoeiend wordt. De vergelijking met een film als About Schmidt, ook over een gepensioneerde die het land doorreist om zijn dochter te bezoeken, valt dan ook negatief uit aangezien die film valse sentimenten resoluut uit de weg ging. Alle conflicten worden in Everybody’s Fine netjes en volgens het boekje opgelost, waarna alle problemen aan het eind van de film plotseling vergeten en vergeven lijken.

Grommend

Maar gelukkig heeft Jones wel de beschikking over Robert De Niro, die in zo ongeveer elke scène van de film te zien is en toont nog steeds over de kwaliteiten te beschikken een film in zijn eentje te dragen. Hij is uitstekend gecast als grommende vader die er in zijn leven alles aan heeft gedaan ervoor te zorgen dat zijn kinderen het beter zouden hebben dan hij, maar hen in dat proces wellicht te veel onder druk heeft gezet. In de ontmoetingen tussen De Niro en zijn kinderen, gespeeld door Kate Beckinsale, Drew Barrymore en Sam Rockwell, is Everybody’s Fine dan ook op zijn best. In die momenten weet de film echte ontroering op te roepen en niet de valse sentimenten die de geforceerde happy ending helaas ontsieren.