Film / Films

Religieuze hoer

recensie: Samaritan Girl (Samaria)

Na het ingetogen uitstapje Spring, Summer, Winter, Fall and… Spring keert veelfilmer en beroepsprovocateur Kim terug naar zijn favoriete thema’s: prostitutie, geweld en intense kwellingen. Samaritan Girl biedt opnieuw een fascinerende blik op gekwelde mensen en hun onafwendbare onheil, maar is minder geslaagd dan zijn voorgangers.

~

Twee onafscheidelijke schoolmeisjes beginnen een loopbaan als hoer en pooier. De beeldschone Jae-young biedt haar lichaam aan oudere mannen aan, terwijl haar hartsvriendin Yeo-jing de zaken regelt en de wacht houdt. Al gauw slaat het onheil toe en overlijdt Jae-young. Een verslagen Yeo-jing besluit vervolgens tot een bizar soort eerbetoon, een welhaast religieuze boetedoening, die niet ongemerkt blijft door haar vader. Een noodlottig drama lijkt onafwendbaar.

Sentimenteel

Vrijwillige kinderprostitutie, dood, schuld en boetedoening: regisseur en scenarist Kim, ook in Nederland de meest gevierde moderne Zuid-Koreaanse regisseur, blijft wrange onderwerpen en thema’s hanteren. Het hyperbolische geweld uit zijn doorbraak The Isle is echter verdwenen: vrijwel alle seks en geweld vinden in het visueel veel minder schokkende Samaritan Girl geheel buiten beeld plaats. Kim heeft deze keer voor een abstractere aanpak gekozen: narratief en visueel is de film doordrenkt van expliciet religieuze symboliek. Nagenoeg afwezig is de subtiele beeldpoëzie waarvan hij zo sterk gebruik maakte in Address Unknown, maar ook in Spring, Summer, Winter, Fall and… Spring en Bad Guy.

Ambigu

~

Net als in die laatste film is de levenswandel van Kim’s hoofdpersoon weer moeilijk toegankelijk, maar Samaritan Girl moet zonder de visuele dramatiek en complexe psychologie aan kracht inboeten, en is zodoende minder indrukwekkend dan genoemde films. Ook de sentimentele muziek maakt geen sterke indruk. De acteerprestaties zijn wel in orde: de twee meisjes spelen capabel, maar de meeste indruk maakt Eol Lee als de intens lijdende vader. Mede dankzij hem blijft de film steeds intrigeren, maar je kunt niet aan de indruk onttrekken dat het hier om een mindere film uit Kim’s oeuvre gaat. De meeste van zijn drama’s zijn ontoegankelijk, maar deze film weet met zo’n eenvoudige vormgeving en een bizar verhaal niet geheel te overtuigen. Het briljant van lange afstand gefilmde, maar ambigue einde maakt het de kijker er ook niet gemakkelijker op; hoewel Samaritan Girl een zoals altijd fascinerende studie is van menselijke kwelling en ondergang, blijft de film een lichte teleurstelling.