Return of the Killer Tomatoes

B-films zijn, voor wie het nog niet weet, films van veelal terecht miskende talenten die zonder geld toch hun artistieke visie op het witte doek willen brengen. Er wordt bezuinigd op acteurs, effects, lokaties, kleding, een goede scriptschrijver, materiaal, geloofwaardigheid, logica, spanning en fatsoenlijk nepbloed. Ergens in een bezuinigingsprobleem op nepbloed moet het idee voor de Killer Tomatoes bedacht zijn. Een cultfilm werd geboren.

Amerika

Het wat en hoe van de dodelijke pomodori’s is onbelangrijk in dit vervolg op Attack of the Killer Tomatoes uit 1987: feit is dat ze er waren, dat ze een gevaar voor de Amerikaanse volksgezondheid vormden (zoals alle vreemde elementen een gevaar voor de Amerikaanse volksgezondheid vormen) en dat de Yanks ze overwonnen (zoals de Yanks eigenlijk iedereen overwinnen). Nu zijn tomaten verboden (zoals Amerikanen eigenlijk alles wat hen niet zint verbieden) en de bevolking reageert hysterisch en xenofoob op alles wat rood en rond is. De pizzeria van een Tomatenoorlogsveteraan Wilbur Finletter en zijn bezorger Chad loopt echter als een trein: wie hoeft er nog tomatensaus op een pizza als je pindakaas hebt, of kersenjam? Mag ik een pindakaas-kokos-ansjovis-kaas-marshmallowpizza?

Borsten

Zoals dat gaat in cheapo horrorkomedies met een vettere knipoog dan het budget, is er een dolgedraaide professor die zich niets aantrekt van de tomatofobie en vrolijk experimenteert met tomaten die op muziek in mensen veranderen. Langharige rock uit de eighties? Uw tomaat wordt een Rambo. Zwoele rumba? U hebt nog nimmer grotere borsten aan een Barbiepop gezien. Een van die tomaten loopt in de vorm van een knap meisje weg bij de professor en ontmoet Chad en diens vriend Matt (George Clooney in een van zijn eerste filmrollen!). Het meisje neemt op haar vlucht een bij een mislukt experiment gecreëerde wollige tomaat mee, die ze FT (Furry Tomato) noemt. Wanneer deze kwijtraakt gaat het balletje – pardon, tomaatje – aan het rollen.

Logica

Return of the Killer Tomatoes is gezegend met een relatief sterk script, vol logica en met een snuifje spanning. Aan de uitvoering is te zien dat Return eigenlijk al geen B-film meer mag heten: de sets zijn relatief groot en stevig, de acteurs zijn beter dan verwacht (George Clooney ging na dit staaltje tomatengore verder met realistisch bloed in ER) en ook de bijrollen worden leuk uitgewerkt, zelfs al helpen ze het verhaal nauwelijks vooruit. Return of the Killer Tomatoes is meer een ode aan de B-film, maar daarmee krijgt de film een dubbele agenda: zowel cult zijn als cult eren. Dit maakt dat je niet voluit kunt lachen om de absurditeit van het idee en de uitvoering, omdat je het gevoel hebt dat alles met opzet gedaan wordt.

Hilarische momenten

Het is het enige rotte plekje op een goede tomaat – eh film -, deze opzettelijke camp- en cultsfeer. Je moet in de stemming zijn voor Return of the Killer Tomatoes, maar dat moet je ook voor titels als Wayne’s World en Dude, Where’s My Car?. De agressieve groenten (of fruit?) spelen in ieder geval een hoofdrol in vele hilarische momenten. Je kunt niet anders dan tenminste een paar keer voluit lachen.

Merchandise

Wanneer je op de fansite Killertomatoes.com kijkt, zie je dat al die tomatenhumor in totaal vier films heeft opgeleverd, plus een tekenfilmserie, een videospel en een hoop merchandise. De merchandise moet betrekkelijk eenvoudig te regelen zijn geweest: verse tomaten, tomatenblokjes, gezeefde tomaten, tomatenpuree, ketchup, spaghettisaus, kookboeken… Return of the Killer Tomatoes doet voor de tomaat wat Jaws voor zwemmen in de zee deed, maar dan met een moddervette knipoog. Pak je scherpste keukenmes en een kilo tomaten, en leef je uit!