Rock-‘n-roll in de polder

Hiermee wil ik niet zeggen dat Wild Romance een slechte film is geworden, of dat het geheel uit balans is geraakt. Van de Velde presenteert het als de eerste Nederlandse rock-‘n-rollfilm en dat is goed gelukt. Naast veel muziek komen ook seks & drugs in ruime mate voorbij, zoals het een echte rock-‘n-rollfilm betaamt. The Doors, of Almost Famous, maar dan in de polder. Én in de kneuterige jaren zeventig, waarvoor de decorafdeling zich lekker heeft uitgeleefd.

Succesjaren

Wild Romance is geen traditionele biopic waarin het hele leven van de held wordt getoond. Herman Broods jeugd komt alleen in een enkele flashback voorbij, en de jaren negentig – toen hij dankzij vele ontregelende tv-optredens onze nationale troeteljunk werd – wordt gelukkig geheel overgeslagen. Van de Velde en scenarist Maarten Lebens leggen de focus op eind jaren zeventig, toen Brood zijn beste platen maakte en probeerde door te breken in Amerika.

Als de film begint, heeft hij al een lange carrière met onder meer Cuby & The Blizzards achter de rug. Hij is dan al geworden zoals we hem ons nog steeds herinneren: een groot egocentrisch kind zonder enige gêne, dat je onmiddellijk alles vergeeft zodra het een podium beklimt en begint te spelen. In de loop van het decennium groeit zijn populariteit, mede dankzij het album Shpritsz, maar de Amerikaanse droom – een optreden in de beroemde New Yorkse club The Bottomline – valt te vroeg in duigen. Daniël Boissevain zet Brood overtuigend neer: alleen al zijn loopje is, van achteren gefilmd, fenomenaal. Wild Romance biedt echter geen nieuw perspectief op het fenomeen Brood en ook zien we hem tijdens de vijf jaren dat hij gevolgd wordt nauwelijks veranderen.

De manager

Over wie we wél iets leren, en wie wél verandert, is manager Koos van Dijk (Marcel Hensema). De echte Van Dijk is dan wel associate producer van de film, maar schrikt er niet voor terug zijn slechte kanten te tonen. De wat burgerlijke Winschoter bareigenaar contracteert Brood in 1976 voor een optreden, om hier pas tijdens het concert ook enthousiast over te raken. Hij besluit zijn manager te worden, al wordt dit nooit officieel vastgelegd. Gaandeweg gaat hij zich “als een echte manager” kleden, op een gegeven moment scheert hij zelfs zijn hoofd kaal. Zijn vrouw, een jeugdliefde van de kermis, vindt het maar niets dat hij zich met die onbetrouwbare junk inlaat. Koos staat altijd voor Herman klaar, maar zegt de bandleden ook goed de waarheid als ze zich weer eens te buiten zijn gegaan aan drugs en groupies.

Enerzijds blijft hij de nuchtere provinciaal die niet meedoet aan deze uitspattingen, anderzijds zet hij met dollartekens in zijn ogen alles in het werk om het merk Brood aan de man te brengen. Je ziek, zwak en misselijk voelen is geen reden om niet te spelen. Marcel Hensema, een plaatsgenoot van Van Dijk, speelt al deze verschillende karaktereigenschappen met veel verve. Hilarisch zijn zijn kromme Engelse zinnen tijdens de contacten met professionele Amerikaanse producers. Met uitspraken als “How do you see that in front of you?” had gemakkelijk een hoofdstuk in het populaire boekje I always get my sin gevuld kunnen worden.

Zwaktebod

Gezien de duidelijk afgebakende periode en de nadruk op het gezichtspunt van de manager, is het einde van de film een enorm zwaktebod. Boissevain en Hensema zijn plotseling verdwenen, en in plaats daarvan wordt een compilatie van beelden van de échte Brood getoond, uit zijn latere jaren. Op de soundtrack klinkt zijn breekbare postume hit My way. Dit valt volstrekt uit de toon bij de rest van de film. Het opwindende rock-‘n-rollgevoel blijkt ineens te hebben plaatsgemaakt voor een tranentrekkend in memoriam, vijf jaar na de sprong. Deze stijlbreuk neemt echter niet weg dat Jean van de Velde met Wild Romance weer een fijne publieksfilm aan zijn oeuvre heeft toegevoegd.