Film / Films

Elegy

recensie: Twee uur geen spanningsboog

.

Men neme een mooie jonge vrouw en een mannelijke academicus die dertig jaar ouder is. Laat deze elkaar ontmoeten en verliefd worden. Het geheel zou wel eens een hoop spanningen kunnen opleveren, zeker als de man chronische bindingsangst heeft. In Isabel Coixets film Elegy gebaseerd op de roman The Dying Animal van Philip Roth komen deze ingrediënten bijeen. Maar levert dat ook de gewenste spanning op?

Ben Kingsley speelt de beroemde academicus David Kepesh. Deze Kepesh heeft de gewoonte zijn studentes na het afstuderen te verleiden. Tijdens de studie is te gevaarlijk omdat hem dat zijn baan zou kunnen kosten. Dus wacht hij rustig zijn kans af en beloert ondertussen zijn prooi en bepaalt klinisch zijn aanvalsplan. Dit gaat goed totdat hij op een dag Consuela ontmoet. Deze Consuela, gespeeld door Penélope Cruz, brengt de koele, berekenende Kepesh in totale verwarring.

Spanning

~

Twee uur lang krijgen we te maken met de schijnbare innerlijke strijd die Kepesh moet leveren tussen zijn oude levensstijl en de liefde voor deze jonge vrouw. En hier gaat het mis. Er is namelijk geen enkele spanning aanwezig. Niet tussen Kepesh en Consuela, niet in de innerlijke strijd van Kepesh, niet visueel in de film zelf, niet over de afloop. Het ontbreekt stuk voor stuk.

Ben Kingsley, die prachtige rollen heeft vertolkt (Schindler’s List, Ghandi) slaat met Kepesh de plank helemaal mis. Het charisma dat hij zou moeten uitstralen om de jonge Consuela te kunnen imponeren is nergens terug te vinden. Hierdoor wordt de romantiek tussen de jonge vrouw en haar docent niet bepaald geloofwaardiger. De chemie ontbreekt tussen Kingsley en Cruz. Een chemie die cruciaal is voor een dergelijk liefdesverhaal.

Ook de strijd die Kepesh met zijn eigen bindingsangst levert komt nauwelijks uit de verf door Kingsleys spel. Kepesh is een sukkelige man die geen enkele doortastendheid bezit, in plaats van een charismatisch academicus. Hij is een onhandige twijfelaar die geen enkele commitment naar zijn omgeving durft af te geven.

Beeld

Kingsley lijkt voor deze film gekozen te hebben voor een ‘andere’ manier van acteren. Meer stiltes, minder verbale actie. Door deze stiltes dringen de beelden die het verhaal dienen te vertellen zich op, en dan valt op dat ook die het verhaal niet ondersteunen. Montage, camerastandpunten, kleurstelling: het is het allemaal nét niet. In plaats van de verwachte visuele pracht ter ondersteuning van het dramatische verhaal worden we geconfronteerd met grijze beelden van stranden vanuit standpunten die zelfs een amateurfotograaf niet zou hebben gekozen.

~

Tegen het eind van het verhaal maakt het eigenlijk al niet meer uit of Consuela en Kepesh alsnog gelukkig met elkaar worden of niet. De personages zijn gewoonweg niet interessant genoeg geworden. Er is geen band ontstaan tussen de kijker en de karakters. Het is allemaal veel te weinig in veel te veel tijd.

Plus

Er zijn echter nog wel twee pluspunten te noemen over Elegy. Wellicht is het eerder een verdienste van de nieuwsgierige kijker dan van de film, maar er zit net genoeg spanning in het verhaal om de twee uur uit te zitten. Al was het maar omdat er toch steeds hoop is op wat meer diepgang. Een tweede pluspunt is Patricia Clarkson. Als Carolyn speelt ze de ‘vaste’ minares van Kepesh, en de chemie die tussen Cruz en Kingsley zo ontbrak is hier opeens wel aanwezig. Door de ‘zakelijke’ relatie die Carolyn met Kepesh heeft lijkt afstandelijkheid juist meer op zijn plaats. Als zij in beeld komt stijgt de spanning juist, en dat is een sterke prestatie van Clarkson.

Al met al is Elegy een film die je best kunt missen. De film vormt geen aanvulling op het boek, maar is ook los daarvan geen hoogvlieger. Het is te lang te weinig. Wat een interessante weerspiegeling van een psychologische interne strijd van een zichzelf zoekende man had kunnen worden is vervallen tot een eendimensionaal verhaaltje van een weinig meelijwekkende, clowneske karikatuur.