Met de Franse slag

La doublure

Daarmee is de conclusie niet gerechtvaardigd dat La doublure erg origineel is, want dat is hij niet. Het gegeven is uitgekauwd: miljardair gaat vreemd met topmodel. Wanneer ze gesnapt worden door paparazzi probeert de miljardair diens affaire voor zijn vrouw te verbergen door toevallige voorbijganger en het topmodel om te kopen; zij spelen tortelduifjes voor de roddelpers. La doublure is in een modern jasje gestoken, maar is in feite een ouderwetse klucht met voorspelbare hilarische en romantische wendingen. Met dit verschil dat de dicht- en openslaande deuren van de rijtjeshuizen in De Mounties hier de portieren betreffen van protserige Ferrari’s en Landrovers.

Klasse

Maar goed hoeft niet altijd origineel te zijn. De klasse van La doublure zit hem dan ook in de cast. Gad Elmaleh geeft de sullige parkeermedewerker François Pignon aandoenlijke charme mee. Deze verlangt naar jeugdliefde Emilie (Virginie Ledoyen) en naar het einde van het verwarrende toneelstukje met topmodel Elena – hoewel dat zijn zelfvertrouwen geen windeieren legt. De scènes waarin Jan en alleman de romantische rendez-vous tussen loser en blonde stoot verbijsterd gadeslaan zijn hilarisch. Topacteur Daniel Auteuil (Caché) vertolkt miljardair Pierre Levasseur. Diens botte gedrag en dommige, wanhopige blik verraden dat deze arrogante charmeur eigenlijk een grotere sukkel is dan Pignon. Echtgenote Christine moet dan ook na enige aarzeling hartelijk om zijn gestuntel lachen.

Le promeneur du champs de mars

Le promeneur du champs de mars, het verhaal van de periode waarin de zieke president François Mitterand het Elysée vaarwel zegt, wordt verteld door diens memoires-schrijver Antoine Moreau. De centrale vraag waarmee hij worstelt is: waarom heeft de president juist mij gekozen? Het antwoord wordt niet duidelijk.

Wat wij als kijkers ontzettend graag zouden weten is hoe Mitterand reageert op de ophef over zijn buitenechtelijke dochter. Maar Le promeneur volstaat met de mededeling dat de president na de beëindiging van zijn ambt ‘met zijn dochter naar de film’ zal gaan. Over die andere grote kwestie – Mitterands veronderstelde sympathie voor het Duitsgezinde Vichy-regime tijdens WOII – hult hij zich, tot ongenoegen van Moreau én de kijker, ook liever in stilzwijgen.

Salonsocialist

De indruk blijft over van een intellectuele salonsocialist die zijn leven overdenkt met groteske vaststellingen als: “Grijs, de kleur van Frankrijk, is een prachtige kleur met duizenden nuances.” Uitdrukkingsloos en als bevroren luisteren de naaste toehoorders telkens naar de wijze gedachten van de zelfbenoemde ‘laatste Grote Franse president’. Gratuit gedrag, dat hoofdrolspeler Michel Bouquet overigens erg overtuigend brengt.

La doublure is een eenvoudig maar uitgebalanceerd misverstand-verhaal. In Le promeneur du champs de mars worden de interessantste conflicten vermeden. Zoals de rokkenjager smeuïge verhalen verbergt voor zijn gedupeerde echtgenote.