Een héél modern sprookje

Liefde zal ongetwijfeld het meest gebruikte onderwerp in films zijn, met lust als goede tweede. Soms worden maîtresses en minnaars ook betrokken bij het verhaal, maar meestal alleen als gebruiksvoorwerp (To Die For, Basic Instinct), geschifte probleemveroorzaker (Fatal Attraction) of anderszins onprettig verschijnsel. In 5 to 7 doen ze het anders.

Hoewel de film in veel opzichten Amerikaans is, wordt er ook licht spottend naar de eigen cultuur gekeken. Met name de Amerikaanse houding ten opzichte van het huwelijk, in eerste instantie als bekrompen en ouderwets neergezet, krijgt er van langs. Maar als je na afloop van de film terugkijkt, verschijnt uiteindelijk een veel subtieler beeld: een ode aan de liefde en haar veelzijdigheid.

Kortstondige romance

Brian (Anton Yelchin) is 24 jaar, schrijft zonder succes verhalen en slijt zijn dagen achter zijn typemachine in een troosteloos kamertje in New York. Hij weet zelf ook wel dat hij nog wat wereldvreemd is, maar heeft even goed maar één ambitie: gepubliceerd schrijver worden. Op een dag ontmoet hij Arielle (Bérénice Marlohe). Zij is Frans, ouder dan hij en prachtig.

Je hebt van die actrices over wie geen discussie mogelijk is; Marlohe – bekend als Bond-girl uit Skyfall – is er zo een. Ze spat werkelijk van het doek. Je zou verwachten dat een jochie als Brian daar alleen van mag dromen, maar de vonk is wederzijds en een romantische vriendschap ontstaat.

Al snel wordt deze echter ruw onderbroken. Arielle heeft namelijk aangegeven alleen ‘tussen vijf en zeven’ te kunnen afspreken en dacht dat daarmee de situatie duidelijk was, maar hier komt het cultuurverschil tussen.

Duidelijke afspraken

Brian had het niet begrepen, en is not amused wanneer tot hem doordringt dat hij zijn geliefde zal moeten delen. Met een diplomaat en hun twee kinderen nog wel. Hij verbreekt de zich nog ontluikende relatie. Maar principes zijn er om gebroken te worden, en omdat het bloed ook hier kruipt waar het niet gaan mag, houdt Brian het niet heel lang vol. Hij stemt uiteindelijk toch toe met een relatie die zich tussen 5 en 7 ’s middags afspeelt, en dat betekent ook dat hij deel uitmaakt van een bijzondere ‘familie’ – een waarin heel duidelijke regels gelden.

En die zijn ook nodig. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is een ‘open relatie’ geen vrijbrief om maar te doen waar je zin in hebt. Er worden vooraf duidelijke afspraken gemaakt over wat wel en niet kan en die worden ook regelmatig besproken. De man van Arielle heeft een vriendin, en die wordt gewoon uitgenodigd op feestjes. Brian moet er erg aan wennen. Zijn schoorvoetende stapjes in de wereld die polyamorie heet zijn aandoenlijk en de rol die zijn ouders daarin spelen erg grappig. Het is net een soort Disney-sprookje, maar dan wel heel modern.

Iets te zoet

5 to 7 is dan ook een bijzonder vermakelijke film, waarin de liefde in al haar facetten uitgebreid wordt besproken en onderzocht. Woody Allen lijkt geraadpleegd te zijn voor de dialogen, die natuurlijk overkomen en aanzetten tot nadenken en de acteurs zijn duidelijk goed op hun plek.

Toch mist er iets: een vleugje venijn. In goede sprookjes worden we altijd geconfronteerd met een boze stiefmoeder (of –vader), gemene zus of andersoortig sujet dat een crisis veroorzaakt zodat het geloofwaardig blijft. 5 to 7 mist dat evenwicht; niemand werpt echte hindernissen op of schiet lang genoeg uit z’n slof om problemen te veroorzaken. Misschien wilden de makers een controverse vermijden, maar er hoeft geen oordeel geveld te worden. Om in een sprookje te kunnen geloven moeten dingen alleen gewoon ook goed mis kunnen gaan, net als in het echte leven, zodat we bij het einde die zucht van opluchting kunnen slaken. Dan leeft iedereen tenminste echt lang en gelukkig.