Geen aardje naar zijn vaartje

“Je weet toch zeker wel wat solidariteit betekent?” vraagt Ariel Perelman (Daniel Hendler) tijdens het eten geïrriteerd aan zijn tweejarige zoon. Zijn vraag is typerend. Welk kind van twee heeft nou een antwoord op deze vraag? Natuurlijk stelt hij de vraag eigenlijk aan zichzelf. In zijn beeldige vrouw en schattige zoon toont hij weinig interesse en ook met zijn eigen vader is hij nauwelijks solidair te noemen. Na zijn studie rechten had hij partner moeten worden in zijn vaders praktijk, maar uit principiële overwegingen besloot hij docent te worden aan de universiteit. Het kantoor dat voor hem bedoeld was staart hem bij elk bezoek aan zijn vader verwijtend aan, net als de vergaderzaal waar bij gebrek aan de zoon nooit vergaderd wordt.

Levensgenieter met regelmaat

Het contrast van Ariel met zijn charismatische vader Bernardo had niet groter kunnen zijn. Bernardo Perelman (Arturo Goetz) is een energieke man die nergens van wakker ligt en leeft in een ijzeren regelmaat. Ondanks dat hij weduwnaar is, is het een levensgenieter die elke dag de trappen van het gerechtsgebouw ophuppelt. Met integriteit in zijn werk neemt hij het niet zo nauw, maar een boef is het geenszins. Hij onthoudt de verjaardagen van al zijn collega’s en het maandsalaris voor zijn trouwe secretaresse rond hij al vijftien jaar ruim naar boven af.

Derecho de familia is niet onaardig en bij tijd en wijle zijn de beslommeringen van Ariel vermakelijk, maar het verhaal is te dun om echt te beklijven. Daarvoor is het hoofdpersoon te onsymphatiek, en zijn zijn probleempjes niet interessant genoeg. Het gebrek aan plotontwikkeling draagt bij aan het realisme van de film maar zorgt er ook voor dat de film op een gegeven moment begint te trekken. Pas na een dramatische wending lukt het Ariel empathie te voelen en zich te verzoenen met zijn middenklassebestaan. Maar dat komt helaas te laat om de interesse voor het personage te wekken.