Film / Films

Thriller blinkt nergens in uit

recensie: Blanc comme neige

Een gesjeesde Franse zakenman krijgt de Finse maffia op zijn dak door een fout van zijn overleden compagnon. Het kat-en-muisspel oogt even voorspelbaar als vreugdeloos.

~

Maxime, handelaar in luxe-auto’s, heeft een florerende zaak, een villa met prachtig uitzicht en een jonge vrouw. Alles gaat hem voor de wind, tot zijn compagnon wordt klemgereden tegen een boom en blijkt dat lang niet alle deals in de boeken stonden. Hij schakelt de hulp in van zijn broers — twee minder geslaagde lieden die hij voor die tijd eigenlijk nooit een blik waardig gunde — maar werkt zich steeds verder in de nesten. De openingssequentie heeft al verklapt dat Maxime aan het einde van de film neergeschoten wordt in een sneeuwveld. De weg hiernaartoe bevat kennelijk een verhaal dat de regisseur met geen mogelijkheid voor zich kon houden. De vraag is alleen waarom.

François Cluzet, die de hoofdrol vertolkt, oogt als het Franse broertje van Dustin Hoffman. Blanc comme neige draait om een man die er langzaam achter komt dat hij de ellende voor het grootste deel aan zichzelf te danken heeft. Een typisch staaltje bad karma, zeg maar. Probleem is alleen dat Cluzet niet genoeg karakterauteur is om de film van psychologische diepgang te voorzien. Dat was niet erg geweest als regisseur Christophe Blanc de nodige humor in zijn verhaal had verwerkt (de broers van Maxime lijken zo weggelopen uit een gitzwarte Waalse komedie). Maar ook al schreeuwt alles om een absurdistische, Fargo-achtige ontknoping, Blanc en zijn mannen blijven tot aan het einde bloedserieus.

Woensdagavonddetective

~

Op welke manier moet je zo’n film dan bekijken, vraag je je als kijker af. Voor de fotografie hoef je de anderhalf uur niet op te offeren. Camerawerk en compositie zijn prima, maar ontstijgen geen moment het niveau van de woensdagavonddetective. Echt ontroerend wordt het ook niet. Pas als de karikaturale bad guys, blonde boeven met woeste gezichten, een hond halfdood schieten, denk je even: ach gut. Het is geen verschrikkelijke film, dat is het gekke. Er is alleen geen enkele aanleiding om over zoveel gemiddeldheid iets positiefs op te merken. Net zomin als Blanc comme neige het verdient om met de grond gelijk gemaakt te worden.