Rush Hour 2

Een belangrijk fenomeen in het zogenaamde ‘buddy movie’ genre is dat er (bijna) altijd een vervolg komt. Denk bijvoorbeeld maar aan Lethal Weapon 1 t/m 4 en Another 48 hours. In een buddy movie krijgen we meestal te maken met 2 tegengestelde karakters die gedurende een film door de omstandigheden naar elkaar toe groeien. Ironisch genoeg slaat het genre meestal op politie agenten die een bijna onmogelijke zaak moeten oplossen. Ook Rush Hour 2 doet wat er verwacht word, en zo zat ik dus zaterdagavond in Pathé naar een voorpremière te kijken.

En ik moet zeggen, ik heb meer dan prima vermaakt. De film komt een beetje raar op gang, maar als het verhaaltje eenmaal duidelijk is blijft er een hoop te genieten van de eeuwige piepende en krijsende Chris Tucker en de mallotige stunts van Jackie Chan. Het verhaal in

een notendop: een oosterse triade leider blaast 2 Amerikaanse geheim agenten op in Hong Kong, en inspecteur Lee (Chan) wordt op de zaak gezet. Zijn vriend Carter (Tucker) is toevallig bij hem op vakantie en wordt zo meegezogen in de zaak. Al snel blijkt de verdachte een oude bekende te zijn van Lee, en krijgen we het uitgemolken verhaaltje van vermoorde vaders en onverwerkte trauma-tjes voorgeschoteld. Gelukkig raffelt regisseur Ratner dat allemaal snel af zodat we kunnen genieten van waar het werkelijk in deze film om gaat: de fantastische speeches van Tucker, en de rare vechtstijl van Chan.

De film zal voor menig kritisch film kijker te stom voor woorden zijn, maar ik heb me prima vermaakt bij Rush Hour 2. Liefhebbers van de eerste film komen sowieso aan hun trekken omdat dialogen en oneliners uit de eerste film op grappige wijze weer in het verhaal zijn gehusseld, maar nu door de andere speler worden uitgesproken. En dat geeft een behoorlijk komisch effect. Daarom kan ik hem voor de liefhebbers van Tucker, Chan en Rush Hour 1 zeer aanraden. En voor degene die deel 1 niet gezien heeft, maar wel van actie houdt: gewoon gaan, je zult niet worden teleurgesteld.