Film / Films

Hoogtevrees

recensie: Man on a ledge

.

Man on a ledge is een dertien-in-een-dozijn-film die grossiert in standaardwendingen en -verhoudingen. Alleen de in beeld gebrachte hoogtevrees geeft de film bestaansrecht.

Nick Cassidy (Sam Worthington) staat op de twintigste verdieping van het Roosevelt Hotel met een grote groep New Yorkse ramptoeristen die hem vanaf de straat aanstaart in de hoop op een bloedige afloop. Op dat moment beseft de toegesnelde politie niet dat hij een ex-agent is die zijn gevangenisstraf wil ontlopen. Cassidy is namelijk  schuldig bevonden aan het stelen van een diamant van 40 miljoen dollar. De richel is voor hem een afleidingsmanoeuvre om zijn broer (Jamie Bell) in te laten breken bij diamanthandelaar Englander (Ed Harris) om zo zijn onschuld te bewijzen.

~

Invuloefening in lauwe film
De spanning is hoog wanneer Nick Cassidy op de richel staat. Het bezorgt een gevoel van hoogtevrees dat zelfs lijkt te refereren aan Hitchcocks Vertigo. Maar waar in Vertigo de hoogtevrees centraal staat vanwege de angst van de hoofdpersoon, is het in Man on a ledge vooral bedoeld om de druk op de verder lauwe film te houden. De richelscènes zijn aardige vondsten van het kaliber CSI. Het New Yorkse publiek dat het spektakel van een jumper maar al te zeer kan waarderen is een aardig gegeven. Het helpt om de gesprekken tussen NYPD-onderhandelaar Lydia Spencer (Elizabeth Banks) van urgentie te voorzien. Gaat zij hem er vanaf houden om te springen?

De andere verhaallijn, de kraak van de kluis van Englander, is van een geheel andere orde. Alles is hier inwisselbaar. Zeker, Genesis Rodriguez en Jamie Bell vormen een aantrekkelijk stelletje waar het publiek graag naar kijkt, maar verder is er werkelijk niets dat niet zo uit een willekeurige andere thriller of tv-serie zou kunnen komen. En dan moet het verliefd ruziënde koppeltje ook nog eens allerlei seksistische onzin naar elkaar uitspreken.

~

Hoe verder de film vordert hoe meer de zin van hun Oceans 11-achtige inbraak gaat irriteren. Het net niet gevonden worden komt een paar keer zo letterlijk terug dat je het gevoel krijgt dat de scenarioschrijver en regisseur alleen bezig zijn met een invuloefening totdat het plot eindelijk arriveert.

Hangend boven de afgrond
Net zo zwak is de afwisseling tussen de inbraakscènes in kleine gangen en de kluis en het wijdse open van de richel van twintigste verdieping. Het zijn visuele verhalen die alleen opzichtig aan elkaar te lijmen zijn en die elkaar niet versterken. De spanning op de richel werkt wel, maar wordt slechts ondersteund door de kinderachtige manier van suspense in de kluis. En dan wacht de deceptie van een plot dat in een minuut afgewikkeld is. Al die opgebouwde spanning wordt in een klap weggespeeld.

~

De rol van Ed Harris als Englander is een van de minst inspirerende uit zijn carrière, alsof hij er ook al geen zin in had. De film is alleen uit te zitten omdat Worthington zijn rol uiterst serieus neemt en Bell en Rodriguez jeugdelijk enthousiast spelen. Het geheel laat je echter met een onbevredigd gevoel achter en je vraagt je af of de film zelf niet constant boven een afgrond staat om er uiteindelijk keihard in te donderen.