Film / Films

De Celestijnse Belofte voor Dummies

recensie: The Celestine Prophecy

.

~

Op zich is het filmgenre ‘spirituele thriller’ bijna een contradictio in terminis en terecht marginaal, bovendien is Redfields roman ruiterlijk doorspekt met Carl Jungs begrip ‘synchroniciteit’ [betekenisvol toeval] en dergelijke begrippen laten zich moeilijk in dramatische beelden vertalen. Redfield was echter vastbesloten zijn boek te verfilmen, maar Hollywood was minder enthousiast: te langdradige aanknopingspunten, te veel dolende dialogen, te spiritueel voor een speelfilm. Redfield zette door en voltooide het zelfgefinancierde project als producent/scenarist met assistentie van tv-regisseur Armand Mastroianni. Zijn verfilming is volgens Redfield een snelle handleiding voor zijn Celestijnse wereldvisie; wel met een iets eenvoudiger verhaallijn en een aangepast tempo voor het bioscooppubliek, dus eigenlijk een De Celestijnse Belofte voor Dummies.

Synchroniciteit

Een werkloze geschiedenisleraar, John Woodson (Matthew Settle) hoort van een vriendin, Charlene (Robyn Cohen), dat verborgen in de regenwouden van Peru zich oeroude manuscripten bevinden waarin negen – door Paus Celestijn de vijfde geïnspireerde – universele levensinzichten worden onthuld. Hij besluit het vliegtuig naar Peru te nemen. De zoektocht blijkt niet zonder gevaren, er zijn machthebbers die verspreiding van deze kennis willen tegenhouden. Onze held zet door en beseft uiteindelijk dat zijn spirituele ervaringen niet zomaar op zijn pad zijn gekomen: synchroniciteit dus. Dit begrip wordt soms erg kinderlijk in beeld gebracht: als Matthew thuis komt na het gesprek waarin Charlene hem adviseert naar Peru te gaan wordt er ingezoomd op zijn deurmat en daar ligt, jawel, een vakantiebrochure over Peru.

~

Verder mislukt deze speelfilm op alle denkbare fronten: cameravoering, acteerwerk, scenario. Maar het gebrek aan echt drama is fnuikend. De overbelichting van de film is ergerlijk – misschien wilde de cameraman hiermee iets spiritueels suggereren. Het houterige acteren van hoofdrolspeler Matthew Settle (Into The West, Attraction) is een groot probleem: hij doet sterk denken aan de getraumatiseerde piloot Ted Striker in de hilarische klassieker Airplane (1980). Pijnlijk om naar te kijken, want hoeveel quasi-diepzinnige blikken gericht op de hemel, de verte of het regenwoud kan een mens verdragen? Nuno Malo’s zwaar aangezette soundtrack probeert ons tevergeefs te overtuigen dat alle gebeurtenissen belangrijk zijn en de amateuristische lichteffecten, als een spirituele openbaring aanstaande is, zijn ronduit gênant. In Redfields regenwoud regent het B-acteurs en dito filmtechnici. Sommige details werken op de lachspieren: net aangekomen bij een vage kruising in de donkere onbegaanbare Peruaanse rimboe staat er ineens een wegwijzer: ‘Brazil 22km’. Wie heeft dit ooit op deze godverlaten plek geplaatst? Een Braziliaanse baviaan met heimwee misschien?

Er is veel oeverloos gepraat over aura’s en energie:

Marjorie: “You’re stealing my energy, leave me alone.”
Matthew: “I’m not stealing your energy, I want to help you.”
Marjorie: “No, No, you’re trying to dominate me.”

…en dit alles dertig seconden na hun eerste kennismaking.

Symptoon van menselijke onmacht

Nee, wat schatzoeken in de wildernis betreft is deze film onbedoeld even geestig als Monty Python and the Holy Grail (1975), maar lang niet zo spannend as Raiders of the Lost Ark (1981). Redfields negen Celestijnse inzichten met premissen zoals Look For The Silver Lining, All You Need is Love en Energize Each Other doen het ergste vrezen; The Celestine Prophecy, The Musical komt er aan. En natuurlijk heeft de rijke charlatan, Redfield, geen oplossingen voor de mensheid. Zijn populariteit is eerder een symptoom van menselijke onmacht om het eigen leven zin te geven. Met zo min mogelijke inspanning en een kast vol door Dr. Phil en Oprah Winfrey aangeprezen zelfhulpgidsen is men naarstig op zoek naar het aardse paradijs.

~

Maar goed, de miljoenen liefhebbers van The Celestine Prophecy zullen zeker blij zijn om hun geliefde boek tot leven gewekt te zien. Anderen, die alle negen Celestijnse inzichten liever in willen ruilen voor dat ene inzicht uit Forrest Gump (1994): “Life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”, kunnen beter deze mumbo jumbo in de rimboe vermijden.