Kunstmatige diepgang

Vijftien jaar geleden bedacht Anthony Minghella een scenario over een ontwricht huwelijk, zo vertelt hij op het audiocommentaar van Breaking and Entering. Hij had het nog even te druk met het regisseren van o.a. The English Patient en Cold Mountain, maar uiteindelijk kwam hij er toch aan toe om zijn eerste eigen scenario sinds zijn debuut Truly, Madly, Deeply te verfilmen. Als dat geen verwachtingen oproept…

Werkelijk alles heeft een symbolische betekenis in Breaking and Entering. De titel verwijst naar de twee inbraken die het nieuwe architectenbureau van Will (Jude Law) en Sandy (Martin Freeman) in de Londense wijk Kings Cross krijgt te verduren. Alle hippe Apple computers worden buitgemaakt door een atletische jongeman, die zich met acrobatische toeren toegang tot het kantoor weet te verkrijgen. Maar ook in Wills relatie met de Zweedse Liv (Robin Wright Penn) vallen er letterlijk en figuurlijk scherven. Liv is depressief, niet in de laatste plaats omdat haar dochter Bea (Poppy Rogers) weigert te slapen en te eten en dwangmatig turnoefeningen doet.

Bij de achtervolging van de jonge inbreker Miro (Ravi Grafon) komt Will erachter waar die woont. Miro blijkt over een charmante moeder (Juliette Binoche) te beschikken. Deze Amira is getraumatiseerd door de oorlog in haar geboortestad Sarajevo. Ze geeft zich dan ook niet zonder slag of stoot gewonnen als Will haar leven binnendringt.

Wilde vos in keurige yuppentuin

De parallen tussen de twee families kunnen de kijker niet ontgaan. Twee moeilijke kinderen zonder vader, die zich alleen kunnen uiten door hun bewegingen. Twee buitenlandse moeders die sterk aan hun kind gehecht zijn, maar niet in staat blijken om het in de hand te houden. Daarnaast is Breaking and Entering het verhaal van Kings Cross, een armoedige, multiculturele wijk die herontwikkeld wordt door het architectenbureau van Will en Sandy. Ondanks hun goede bedoelingen dreigen ze het leven uit de buurt weg te zuigen, legt een wijze straathoer aan Will uit. Om de symboliek compleet te maken, wordt hij geteisterd door een wilde vos die zijn keurige yuppentuin tiranniseert.

Blindstaren op spitsvondigheden

Een intelligent plot, grootse acteurs, een beroemde regisseur, genoeg budget, een sterke crew en een soundtrack van Underwold… Al met al had Breaking and Entering een intellectueel arthouse-meesterwerkje moeten worden. Dat de film toch niet bevredigt ligt aan het scenario van Minghella. Alle parallellen en symboliek ten spijt, een boeiend verhaal levert het scenario niet op. De dialogen zijn geforceerd, de karakters ondoorgrondelijk. Van de gesloten Will en Liv kom je te weinig te weten om met ze mee te leven. Amira is dan weer het andere uiterste, als de vrolijke, gevoelige Bosnische vol levenslust. Minghella heeft een sterke voorkeur voor stereotypen. Je kunt aan de haar- en huidskleur al aflezen of het personage koel- dan wel warmbloedig is.

Met name Binoche en Grafon spelen of hun leven ervan afhangt, maar ook zij kunnen de plotselinge lachbuien (altijd een heikel punt in een film) niet verkopen. Minghella staart zich blind op zijn eigen spitsvondigheden. Hij vergeet dat je eerst aangetrokken moet worden door het verhaal voordat je de architectuur van de set bewondert. De film eindigt met een vergezochte goede afloop, maar eigenlijk maakt dat al niet meer uit. De kijker is lang voor die tijd afgehaakt.