Een passievol portret

Cuba, 1958. Onder het bewind van president Batista is het land verworden tot ‘pleasure island’. Het nachtleven floreert en maffiosi en rijke Amerikanen nemen met Batista’s welbevinden het eiland over, terwijl het gewone volk snel armer wordt. Tegen deze achtergrond maakt de kijker kennis met de welgestelde familie Fellove. De op handen zijnde revolutie leidt tot spanningen in het gezin; terwijl de oudste zoon Fico (Garcia) als eigenaar van de vermaarde nachtclub Tropicana geen partij kiest, sluiten zijn jongere broers Luis en Ricardo zich ieder naar eigen inzicht aan bij de revolutie.

Microkosmos

Garcia gebruikt de familie Fellove als microkosmos van Cuba, om de veranderingen in ten tijde van de revolutie mee naar voren te brengen. De vertwijfeling van een heel volk wordt gevat in de afzonderlijke keuzes van de drie broers. Bovendien laat hij aan de hand van het uiteenvallen van de Felloves zien dat een revolutie gepaard gaat met grote offers. Verschillende familieleden geven alles wat hen lief is op om te strijden voor hun idealen.

Hommage

De situatie die Fico, gespeeld door Garcia, meemaakt is er een die de kleine Andy Garcia zelf ondervond. Samen met zijn familie verruilde hij begin jaren zestig Cuba voor de Verenigde Staten. Net als veel gevluchte landgenoten, houdt Garcia nog steeds van zijn vaderland. The Lost City is naast een reconstructie van de opkomende revolutie aan de hand van de Felloves dan ook vooral een hommage aan Cuba. Garcia geeft een romantische beeld van het nachtleven in het Havana van vóór de revolutie. De film is doorspekt met ritmische Cubaanse muziek en sfeervolle beelden van het jetsetleven in Havana.

Curieus

Garcia’s diepe relatie met Cuba wordt tevens duidelijk door de keuze van de cast. De hoofdrollen worden namelijk vooral bekleed door acteurs met een Cubaans-Amerikaanse achtergrond. Daarnaast laat hij een aantal familieleden optreden in bijrollen. Tevens is goede vriend Bill Murray van de partij, in een curieuze rol: Murray komt als de nimmer serieus te nemen komiek ‘The Writer’ de film als het ware binnenvallen – overigens wordt met ‘The Writer’ niet verwezen naar Ernest Hemingway, maar naar de schrijver van het boek waar The Lost City op gebaseerd is: de Cubaanse schrijver Guillermo Cabrera Infante (Three Trapped Tigers). Temidden van de serieuze verhaallijnen over revolutie en idealen lijkt Murray een kunstmatige injectie om het verhaal wat komische elementen te geven (goedmaker is dat Murray als vanouds gortdroge humor aan zijn personage meegeeft).

Ook de gebruikte archiefbeelden van Guevara en Castro komen een beetje vanuit het niets binnenvallen. Dat is dan ook het manco van de film; voordat The Lost City eenheid krijgt zijn we een stuk verder. Echter, waar menig film van bijna twee en een half uur verzandt in herhalingen of overbodige verhaallijnen, daar wint The Lost City allengs aan kracht. Prachtige scènes met een verscheurde familie Fellove en een niet te vermijden vlucht van Fico naar New York, laten Garcia’s liefde voor Cuba én het filmvak duidelijk zien.