Niks trainen: spelen!
Ooit, begin jaren ’90, veranderde EA de wereld van voetbalgames voorgoed. FIFA Soccer stuwde de grafische mogelijkheden tot nieuwe hoogten, en werd de maatstaaf voor andere games in het genre. In 1996 deden ze dat wederom met FIFA’96, een prachtige voetbalgame die de liefhebbers snel de nieuwe Playstation deed aanschaffen. Acht jaar verder zit ik hier op de bank met het nieuwste deel uit de serie in mijn PS2.
~
FIFA Soccer heet tegenwoordig FIFA Football en is het meest gevierde en bekritiseerde spel van de laatste jaren. Elke jaarlijkse editie van deze reeks wordt gigantisch goed verkocht, maar veel recensenten vinden dat EA zich er bij elke update al te makkelijk vanaf maakt. Een paar grafische verbeteringen, nieuwe statistiekjes, ervoor zorgen dat alle spelers bij de goede club zitten, en hup, het spel kan in de schappen. De gameplay zou echter door de jaren heen grondig verwaarloosd zijn. Deze criticasters omarmen allemaal Konami’s Pro Evolution Soccer 3.
Trainingskamp
Zelf heb ik nooit het gezeur over FIFA begrepen. Misschien is de gameplay wat simpeler dan PES3, maar wanneer dringt het tot de botte koppen van veel recensenten door dat dit is wat het grote publiek wil? Natuurlijk zijn er altijd wel een paar hardcore gamers te vinden die het wel leuk vinden om uren te trainen voor je een mannetje kunt uitspelen, maar de meeste mensen willen gewoon een potje ballen zonder gedoe. En dat is waar altijd de kracht van FIFA heeft gelegen, het ‘pick up and play gehalte’. Even weten waar de pass, schiet en lob knopjes zitten, en hop, spelen maar. Als recensenten dat niet snappen, dan zijn ze zich in rap tempo van een groot deel van de consumenten aan het vervreemden. Hardcore gamers vormen namelijk maar een klein percentage van de markt…
In de reclamecampagnes rond FIFA 2004 wordt veel aandacht aan de nieuwe ‘off the ball’ optie besteed. Je kunt nu met een beetje handigheid mannetjes laten vrijlopen. Eerlijk gezegd heb ik na uren spelen nog maar weinig van deze optie gebruik gemaakt. De verdedigers in FIFA staan namelijk dicht op de spitsen, en daardoor heb je vaak weinig tijd voor extra gepriegel. Gewoon snel passen en de vrije man zoeken is al moeilijk genoeg. De vrije man ook nog eens gaan besturen is niet altijd het eerste wat in je opkomt. In plaats van deze functie had ik liever weer de trucjes gehad zoals in FIFA ’99. De schaarbewegingen en de kleine lobjes waarmee je tackles kon ontwijken waren een stuk handiger. Hierdoor kon de man aan de bal zelf ruimte creëren.
~
Coach
Aan het spel is nu ook een carrièremodus toegevoegd. Hierin neem je als manager de leiding over een door jou gekozen team, en probeer je betere spelers aan te trekken. Door het behalen van doelstellingen krijg je meer prestige en armslag en kan je meer invloed op je spelers uitoefenen. Ik begon met FC Groningen, en na één seizoen had ik vijf nieuwe spelers aangetrokken, die de ploeg in het tweede seizoen naar de landstitel wisten te voeren. Succes zorgt voor zwaardere doelstellingen, maar dat hoort nu eenmaal bij het baantje van manager.
Hoewel FIFA 2004 wederom een ruime voldoende krijgt, heb ik toch een paar aanmerkingen op het spel. Foefjes als ‘of the ball’ zijn misschien leuk op papier, maar doen een beetje afbreuk aan het simpele en ongecompliceerde dat FIFA altijd zo kenmerkte. Liever had ik wat meer aandacht gehad voor ‘on the ball’. Je hebt weinig mogelijkheden om echt te dribbelen en passeerbewegingen zijn moeilijker geworden. Wat gameplay betreft blijft FIFA ’99 (ondanks de vaak matige AI van de keepers in dat deel) toch mijn favoriet. In FIFA 2004 is mannetje uitspelen, achterlijn halen, voorzetten en inkoppen een hele toer, en dat zorgt vaak voor wat frustratie, weinig kansen en daardoor minder enerverende wedstrijden. Ondanks deze kritiek is FIFA 2004 gewoon een prima game waar de causal gamer zich zeker geen buil aan zal vallen.
