Ontroering bij In Vervoering

. Na een eerste festivaldag in Amersfoort is de karavaan doorgetrokken naar Utrecht. Alles wat maar mobiel is dient deze middag als podium voor bands, dichters, singer-songwriters, schrijvers en films. 

Klein, kleiner, kleinst: dat is waar het bij dit festival om draait. ‘Welkom bij het intiemste festival van Nederland’, scandeert de gastheer als hij de eerste act aankondigt. Voor een paar strippen op de strippenkaart, die te koop is bij de festivalkassa, kan het publiek zich mee laten (ver)voeren met wat de artiesten te bieden hebben. Een hoorspel in een oude ambulance, verhalen en liedjes in de invalidenwagen, verse filmpjes op bestelling bij de rondrijdende pizzascooter en poëzie in een bakfiets. Als je de bordjes bij de Dixie’s moet geloven zouden zelfs deze mobiele wc’s een plek bieden om tot jezelf te komen met een goed boek.

Een omgebouwde paardenwagen als hoofdpodium

‘Het begon allemaal als een klein festivalletje op vrijdagmiddag met vier bandjes, georganiseerd door een groepje vrienden’, vertelt organisator Antwan Cornellissen. Aanleiding was een gemotoriseerde tot podium omgebouwde paardenwagen. ‘Ter promotie van een ander festival trokken we langs de Utrechtse terrassen, waar we dan illegaal ons podium uitklapten om een bandje te laten spelen.’ De paardenwagen werd aangevuld met een bootje en een vouwwagen en het idee voor een mobiel festival was geboren.

‘Kneuterig’, zo omschrijft Cornelissen het concept van In Vervoering. ‘Alsof een groep vrienden diezelfde morgen heeft bedacht een festivalletje te organiseren. En dat is ook de sfeer die we willen creëren: een intiem feestje.’ De organisatie begint dan ook pas kort van tevoren met programmeren. ‘We willen actieve bandjes, voornamelijk uit de provincie Utrecht. Muzikanten met pure liedjes waarvan wij vinden dat ze meer publiek verdienen, we willen geen grote namen’, benadrukt Cornelissen.

Eigenlijk passen de bandjes met hun instrumenten en geluidsinstallaties maar nauwelijks op het kleine podium. Rockende bandjes zoals Kismet en de countrypop van Markowski op het hoofdpodium, worden afgewisseld met luisterliedjes van singer-songwriters als Marinus de Goederen van a balladeer en Mooncrow in de vouwwagen. Hoewel het geheel inderdaad een beetje kneutering aandoet, in de vouwwagen zit de artiest gezellig naast de beige kampeerkeuken, luistert het publiek vaak ademloos toe.

Meestal zijn de artiesten net zo enthousiast als het publiek. ‘Qua faciliteiten is dit festival natuurlijk redelijk karig’, vertelt Cornelissen, ‘maar veel artiesten vinden dit oprecht het leukste festival waar ze aan mee hebben gedaan.’ Dat veel mensen dit festival een warm hart toedragen, mag ook blijken uit het aantal vrijwilligers dat de boel draaiende houdt. De bar, de eettent, de kassa; allemaal bemand door jongens en meisjes die deze morgen al vroeg uit de veren waren om het festivalterrein in Amersfoort op te breken en de boel weer in beweging te zetten richting Utrecht.

Melancholische liedjes onder de brug

‘Dit is wel het bijzonderste optreden dat ik ooit heb meegemaakt’, benadrukt zanger Ramses Singeling van Furlong nog maar eens. Hij zit met zijn gitaar op de voorplecht van de sloep en zijn twaalf man publiek, dat voornamelijk uit stelletjes bestaat, pakt elkaar nog even stevig vast. Want romantisch is het, de Utrechtse Singel met haar boogbruggetjes en treurwilgen als decor voor de melancholische liedjes van de singer-songwriter.

Als de fluisterboot weer rechtsomkeert maakt om het tweede deel van het optreden in te zetten houdt de schipper even in onder de Tolsteegbrug om optimaal gebruik te maken van de akoestiek. ‘Ik heb nog wel een drankvoorraadje liggen’, grapt hij als de zanger voorstelt om anders gewoon stiekem weg te blijven. Maar al gauw verschijnen de tenten van het festivalterrein aan de oever en is het tijd om de normale wereld weer te betreden.

De zon is inmiddels doorgebroken en het grasveld is gevuld met groepjes liggende, zittende, hangende mensen. De flessen rosé worden opengetrokken en er wordt met volle teugen genoten van deze zonnige nazomerzondag. Maar het publiek komt natuurlijk niet om alleen te zonnen. ‘Er hoeft niet veel moeite gedaan te worden om de mensen actief bij het festival te betrekken’, zegt Cornelissen. ‘De dichters en schrijvers maken overuren en de boot draait dubbele diensten.’

Zwijmelen in de bakfiets

Eén ‘strip’ wordt er afgestempeld voor een tochtje in de bakfiets. Oscar Kocken, Jaap Robben en Nasja Covers dragen hun gedichten of columns voor, terwijl een vrijwilliger rondjes trapt rond het festivalterrein. Kocken leest voor over liefdesverdriet en naakte meisjes in witte lakens en als één van de twee toeschouwers weet je toch even niet zo goed waar je moet kijken. De schoenen van je medetoeschouwer of toch maar naar Kockens borstelige wenkbrauwen? ‘Opnieuw pakt ze mijn handen, brengt die naar haar borsten, elke hand één. Twee om precies te zijn’, leest hij voor uit een van zijn columns.

Dicht op elkaar gepropt in de invalidenwagen kun je als publiek ook hier de dichter diep in de ogen kijken. ‘Ja, dit is natuurlijk wel even wat anders dan optreden voor een groot publiek’, zegt Covers terwijl ze bijna haar hoofd tegen de achteruitkijkspiegel stoot. Haar gedichten gaan over vroeger, over uien en oorpijn. In de tot een theaterzaaltje omgebouwde truck verzorgen de dichters nog een laatste gezamenlijk optreden. Vrouwenleed, kaalgeschoren ballen, een Brabantse versie van Billy Jean, van alles komt aan bod.

In Vervoering wordt afgesloten door de Utrechtse band Most Unpleasant Men op het hoofdpodium. De liedjes klinken aanstekelijk en het publiek joelt om een extra nummer. Als toegift zorgt zanger en liedjesschrijver Mezlev nog voor een paar kippenvelmomentjes vanuit de vouwwagen, een mooi einde van een dag In Vervoering.