8WEEKLY

Crazy 88

recensie: De beste 88 van 2006 deel 3

Nu het einde van het jaar gloort aan de nog voor even vuurwerkloze horizon, stijgt de spanning. Wat heeft 8WEEKLY in haar oneindige eigenwijsheid uitverkoren als klapstuk van 2006? Dit derde deel, met de nummers 44-23, geeft hierover nog geen uitsluitsel. Maar niet getreurd, rond middernacht zal deel 4, het spetterende slotstuk, een fonkelende regen van licht over het prille 2007 uitstorten.

88-67 | 66-45 | 44-23 | 22-1

44: After Life – Michel van der Aa

~

Wat was het meest beslissende moment in je leven? Deze vraag staat centraal in Michel van der Aa’s opera After Life, waarmee in 2006 het Holland Festival geopend werd. De vraag wordt gesteld aan acht pas overleden personen die in een soort tussenstation beland zijn. Een op het eerste gezicht zwaar thema, maar Michel van der Aa, de belangrijkste Nederlandse componist van dit moment, maakt er geen loodzwaar drama over de dood van. Integendeel, in After Life gaat het net als in zijn kameropera One vooral over tijd. Tijd is een thema waarmee Van der Aa voortdurend speelt: echte tijd, herinneringen en de reconstructie daarvan in het tussenstation lopen voortdurend door elkaar heen. Daarbij maakt Van der Aa niet alleen gebruik van het uitstekend spelende Asko Ensemble, maar ook van veel elektronica met klikken, tikken en vervreemdende echo’s, videoprojecties van acteurs, live gefilmde uitvergrotingen van het decor en flashbacks van de hoofdpersonages. Het knappe is dat de videoprojecties niet zomaar een achtergrond vormen, maar een wezenlijk onderdeel van de handeling zijn. Synergie is het toverwoord bij componist, regisseur en filmmaker Van der Aa, die zijn opera baseerde op de gelijknamige film van Hirokazu Kore-Eda. Het resulteert in een complexe, verrassende, soms zelfs komische, maar vooral aangrijpende opera die de toeschouwer overrompelt en achterlaat met de vraag: wat is het meest beslissende moment in jouw leven? Fotografie: Lex Rijtsma. (Henri Drost)

Lees ook onze recensie van After Life in ons verslag van het Holland Festival.

 

43: Tideland – Terry Gilliam

~

Dat eenzaamheid meesterlijk en bizar kan zijn bewijst de grillige Terry Gilliam (Brazil, Twelve Monkeys) eens te meer in zijn nieuwe film Tideland. De kracht van fantasie neemt in deze ‘volwassen versie van Alice in Wonderland‘ een hoge vlucht. Stap je als kijker in Tideland dan stap je in een val waaruit je niet meer kunt ontsnappen. Natuurlijk alleen voor volwassenen die nog bevattelijk zijn voor sprookjes; voor alle anderen is Gilliams duikvlucht in het scala aan menselijke emoties beslist gegoochel en manipulatie, dat resulteert in een wrede aanval op de volwassen geest. Snel, scherp en visueel bizar komt Gilliam tot the point of no return. Jeliza-Rose is het kind van oncapabele ouders. Mams is een hysterische verlopen en verslaafde groupie en paps (Jeff Bridges) is de reïncarnatie van een asociale viking die op zoek is naar zijn droomeiland. Genadeloos laat Gilliam ons voelen wat het universum van de drugs voor een kind betekent. De wuivende prairie is voer voor Jeliza-Roses fantasie, het geeft haar een eigen universum. Samen met haar vingerpoppen – barbies zonder lijf – praat ze met vuurvliegjes en konijnen en verzint ze spoken en heksen. Met Tideland weet Gilliam zijn publiek wakker te schudden en op de huid te zitten. Sommigen zullen geschokt reageren, maar anderen zullen in bizarre schoonheid een verrassend perspectief op de werkelijkheid zien, vooral door Gilliams gewaagde spel met de dunne scheidslijn tussen realiteit en absurditeit, waarmee hij zich op de rand van het aanvaardbare waagt. Hoe dan ook, zijn spel met de realiteit is subtiel, controversieel en consequent. Hulde aan deze ‘goliath van de gekte’. (Antoinette van Oort)

Lees ook onze recensie van Tideland.

 

42: Hersenschimmen – Ro Theater

~

Wat vooral beklijft van Hersenschimmen door het Ro Theater, is de leegte die overblijft in de afwezigheid van herinneringen. In het stuk verliest pensionaris Maarten Klein onder invloed van dementie langzaam maar zeker zijn grip op heden en verleden. Gebeurtenissen van vijftig jaar geleden worden, onthecht van de juiste chronologie, voor Maarten opeens echter dan het hier en nu, en uiteindelijk blijft er een bijna geheel wit achterland over. Alle lof moet vooral gaan naar hoofdrolspeler Joop Keesmaat, die de verwarring die zich van Maarten meester maakt, heel precies weet over te brengen. Hersenschimmen is op zijn sterkst als we de ‘werkelijkheid’ door Maartens ogen waarnemen. In de mooiste scène zoekt hij zijn toevlucht in een laatste herinnering: terwijl de wereld om hem heen langzaam verdwijnt, danst hij op bijna plechtige wijze met zijn vrouw. Het stuk eindigt daarmee in een melancholieke berusting, die een diepe indruk achterlaat. (Marijn Lems)

Lees ook onze recensie van Hersenschimmen.

 

41: Beirut – Gulag Orkestar

~

Zach Condon (20) komt uit Albuquerque, Amerika. Net als veel van zijn leeftijdsgenoten verdiept hij zich in ‘de muziek’. Sterker, hij begint een bandje. Maar in plaats van de eendimensionaal stampende rockmuziek, hippe hiphop of rozige r&b die vele anderen (al dan niet samen) maken, is dit een enigszins apart eenmanscollectief met gastmuzikanten. Muzikaal gezien gebaseerd op de reis door Europa die de creatieve muzikant meteen na z’n schooltijd maakte. Deze trip zorgt voor een kleurrijk klankdocument met Slavische toonzetting. Voor Oost-Europese, droevige zigeunersongs. Condons band heet Beirut. Het product Gulag Orkestar. Dit album combineert klagerige, doch immer doeltreffende zang met een enigszins zompige combinatie van piano, trompet, accordeon, harmonica, ukelele en rammelende percussie-instrumenten. Dat alles maakt dat melancholie door Zach Condon eigenlijk vrijwel perfect verpakt wordt in schitterende liedjes. Geef je dit album een kans, dan ervaar je de ongekende schoonheid van een buitengewoon bijzondere singer-songwriter. (Dennis Dekker)

Lees ook onze recensie van Gulag Orkestar.

 

40: Babel – Alejandro González Iñárritu

~

Vierduizend jaar nadat God de mensheid strafte met de Babylonische spraakverwarring, is er wat communicatie betreft nog bar weinig verbeterd, zo laat Babel op prachtige en subtiele wijze zien in drie met elkaar verweven verhalen. Babel is thematisch en structureel verwant aan Iñárritu’s eerdere films, Amores Perros en 21 Grams, en vormt in alle opzichten het hoogtepunt van deze losse trilogie. Brad Pitt en Cate Blanchett zijn indrukwekkend als uit elkaar gegroeide echtgenoten die door een drama in Marokko steun moeten zoeken bij elkaar, en de andere twee verhaallijnen zijn even intrigerend. Iñárritu lijkt niet erg optimistisch te zijn over de mensen die deze aarde bevolken, maar gelukkig voor ons gloort er aan het einde van de film een sprankje hoop. (Melson Zwerver)

Lees ook onze recensie van Babel.

 

39: F.M. Dostojevski – De broers Karamazov

~

Hoewel bepaalde cynici zullen beweren dat een nieuwe vertaling van De broers Karamazov (vroeger de gebroeders) helemaal niet nodig is, juichen wij elke vorm van aandacht voor Dostojevski met hart en ziel toe; dat geldt zeker voor de uitmuntende nieuwe vertaling van Arthur Langeveld (die dit jaar geheel terecht de Martinus Nijhoff prijs won). Al kan De broers Karamazov niet tippen aan Misdaad en straf, Dostojevski’s ultieme meesterwerk, toch is alles er in terug te vinden dat maakt dat literatuur er toe doet. Het staat vol sentimentele ontboezemingen, schandalige praktijken, huiveringwekkende gruwelverhalen, lawaaierige scheldpartijen en gruwelijke bruutheid. Al deze dingen zijn op zo’n wonderbaarlijke manier opgeschreven dat het geheel niet alleen een uitermate spannende roman oplevert, maar ook een essentieel commentaar vormt op de menselijke existentie. (Martijn Boven)

Lees ook onze recensie van De broers Karamazov.

 

38: Thom Yorke – The Eraser

~

Met The Eraser levert Thom Yorke een document af waar je als kunstliefhebber niet aan voorbij mag gaan. Dit ligt niet alleen aan het hoesje van de special-edition, dat niet zou misstaan in een kunstgalerij. Ook de muziek steekt met kop en schouders boven de gemiddelde productie uit. Bij het luisteren wordt je gehypnotiseerd door Yorke’s fantastische stem, die een stabiele factor is tussen de beats, bits en bytes die hij uit alles, behalve traditionele instrumenten, weet te laten vloeien. Pas na kritisch luisteren, valt het op dat de nummers minder vol zijn, wat diepte missen en minder lang blijven hangen dan het laatste werk van Radiohead als geheel. Keerzijde is dat het album een stuk persoonlijker is dat die albums. Dit is wat het album zo interessant maakt; een van de muzikale genieën, die al jaren zijn stempel op de muziek drukt, geeft je heel persoonlijk een blik in zijn belevingswereld. Bij het luisteren zie je voor je hoe hij probeert zijn worsteling met thema’s zoals tijd en milieu in de muziek probeert uit te drukken. Met succes. Alleen dit al maakt het een album dat tot de belangrijkste muzikale gebeurtenissen van het afgelopen jaar gerekend mag worden. (Bastiaan de Jonge)

Lees ook onze recensie van The Eraser.

 

37: Alex Klaasen en Martine Sandifort – Volgend jaar lach je d’r om

~

Goed, de imitaties van Koefnoen zijn moeilijk te evenaren, maar de frisse en guitige cabaretier Alex Klaasen gooide destijds in het tv-programma Kopspijkers grote ogen met spetterende imitaties van Freddie Mercury en Andrea Bocelli. Alleen die snikken en uithalen al! Het was dan ook een genot om hem in het theater te zien, samen met collega Martine Sandifort. In 2005 hervatten ze hun programma Morgen lach je d’r om, dat ze in 2001 hadden moeten afbreken wegens ziekte van Martine. In januari 2006 verscheen een registratie op DVD. Klaasen als nichterige balletdanser die zich in elkaar laat meppen door Sandifort en Sandifort die duizend gekke bekken trekt in een op het randje balancerende scène over een spastische psychiater. Voor zover bekend hebben Sandifort en Klaasen, die overigens samen te zien zijn in het Talpa-programma Koppensnellers, geen plannen voor een nieuw theaterprogramma. Voorlopig moeten we het dus met de DVD doen. (Arnoud van Soest)

Lees ook onze recensie van Volgend jaar lach je d’r om.

 

36: Kooten & van Oudheusden – Spertijd

~

Het was al in juni dat de meest interessante strip van het jaar uitkwam, en nog van Nederlandse makelij ook. We hebben het hier over Spertijd, de strip van tekenaar Adri van Kooten en scenarist Pieter van Oudheusden. Gesitueerd in een fictieve stad, die het midden laat tussen Rotterdam, Berlijn en Wenen, volgen we Bruno Krieger, die na lange afwezigheid terugkeert in zijn oude woonplaats, waar tegenwoordig een naziachtig regime aan de macht is. Wat volgt is een opeenstapeling van gebeurtenissen die ons steeds verder meetrekt in zijn wereld, maar tegelijkertijd ook steeds meer vragen oproept. Langzaamaan wordt duidelijk dat we hier te maken met een verhaal dat een stuk complexer is dan het in eerste instantie lijkt. Maakt Bruno dit allemaal wel mee of zitten we verstrengeld in zijn hersenspinsels? Dat dit alles gepresenteerd wordt in de zeer geslaagde experimentele tekenstijl van Adri van Kooten maakt het verhaal compleet. (Olivier Wortel)

Lees ook onze recensie van Spertijd.

 

35: Bonnie ‘Prince’ Billy – The Letting Go

~

Begin dit jaar bracht Bonnie ‘Prince’ Billy samen met zijn vrienden van Tortoise de uit de hand gelopen grap The Brave and the Bold uit. Uit de hand gelopen, omdat het een uiterst sterke mix was van Tortoise en Oldhams kunnen, wat geprojecteerd werd op verschillende covers. Maar later in het jaar kwam Oldham met de solo-opvolger van Master and Everyone: The Letting Go. Een schitterende plaat die teruggrijpt op de muziek van de beginperiode van Bonnie ‘Prince’ Billy of nog daarvoor; de tijd van Palace. Tijdloze muziek, opgenomen in de prestigieuze Greenhouse Studio in Reykjavik, waar Björk onder andere haar platen opneemt. Het geluid blinkt uit in subtiliteit. Rijk, maar niet belegen. Het voelt doordacht aan, maar bevat nog genoeg spontaniteit en fijnzinnigheden om interessant te blijven. Een sterke Bonnie ‘Prince’ Billy-plaat. (Niek Hofstetter)

Lees ook onze recensie van The Letting Go.

 

34: United 93 – Paul Greengrass

~

2006 was het jaar waarin Hollywood de aanslagen op 11 september 2001 verwerkte. Oliver Stone sloeg de plank mis met het sentimentele World Trade Center, maar Paul Greengrass deed werkelijk alles goed met deze film over vlucht 93, het laatste toestel dat gekaapt werd en uiteindelijk neerstortte in een weiland in Pennsylvania. Greengrass voerde lange gesprekken met de familieleden van de slachtoffers, gebruikte onbekende acteurs en liet verkeersleiders en militairen zichzelf spelen. Gecombineerd met het vakmanschap dat we kennen uit Greengrass’ eerdere films Bloody Sunday en The Bourne Supremacy leverde het een objectieve, realistische en zeer intense filmervaring op die nog lang nasiddert: een passend monument voor de slachtoffers van die desastreuze dag. (Melson Zwerver)

Lees ook onze recensie van United 93.

 

33: Philip Roth – Alleman

~

De Amerikaanse romancier Philip Roth is een legende, die een aantal hedendaagse klassiekers heeft afgescheiden (Portnoy’s Complaint, American Pastorale, The Human Stain) en met Alleman daar probleemloos nog één aan toevoegde. Het vrij dunne werk – met 182 pagina’s spreken we beter van een novelle – is een soort meditatie op ouder worden en sterven, kortom op een onafwendbaar einde waar Roth als 73-jarige onvermijdelijk mee wordt geconfronteerd. Het is dan ook geen toeval dat het hoofdpersonage, dat niet bij naam wordt genoemd, verrassend veel overeenkomsten vertoond met de schrijver zelf (de geboortedatum, de affaires, de ziektes…). Alleman begint met de begrafenis van de protagonist en eindigt met zijn dood. Tussenin zijn we getuige van een woelig, zij het weinig spectaculair leven (vandaar de titel) dat meesterlijk en zonder medelijden wordt beschreven. Alleman is een testament, maar dan een verdomd goed geschreven testament. Een voorbeeld van een boek waarover de meningen nogal verdeeld zijn, gezien onze vernietigende recensie. (Hannes Dedeurwaerder)

Lees ook onze recensie van Alleman.

 

32: Match Point – Woody Allen

~

Hoge hoogtes, diepe dalen, ongebreidelde passie en moordlustige wraak. In Woody Allens Match Point is het leven als een opera. Elk karakter wordt zwaar gedreven door passie en emotie. In deze film draait het om de vraag of je de toekomst en je geluk zelf kunt bepalen. De antiheld van het verhaal heeft zich door een tactisch huwelijk op weten te werken in de Britse elite, maar valt voor de charmes van een femme fatale. Hoever kan hij gaan zonder zijn gouden toekomst in gevaar te brengen? Zoals het een goede tragedie betaamt, belandt de hoofdpersoon net als in een romantische opera in steeds complexere en emotionelere liefdessituaties. Het operathema in Match Point wordt extra versterkt door achtergrondmuziek van onder andere Verdi, Bizet en Rossini. Hierdoor sleept de film de kijker mee naar een verbijsterend hoogtepunt waarin het tragische lot van de antiheld bezegeld lijkt. Maar Match Point blijft tot aan het einde verrassen en geeft daardoor stof tot nadenken. (Petra Winkes)

Lees ook onze recensie van Match Point.

 

31: A.F.Th. van der Heijden – Drijfzand koloniseren

~

Het liefst zou je willen dat A.F.Th van der Heijden een feuilleton zou schrijven. Helaas dat geluk is ons juist niet gegund. De goden hebben anders beschikt en ons lot is dat wij zo af en toe een brokje toegeworpen krijgen. In zijn nieuwe boek Drijfzand koloniseren staan de erven van Movo centraal. Rimmer, die zijn broer Wilmer doodsloeg in de strijd om de erfenis; hun oom Hero die het verbiedt om Wilmer een eervolle begrafenis te geven en zus Jolente die hier tegen in opstand komt. Wat moet je toch met zo’n opzichtige bewerking van de Oedipus-trilogie van Sofokles? Dat is toch niet meer van deze tijd? Toch wel, Van der Heijden laat je op een prachtige en meeslepende wijze geloven dat er niet zo veel veranderd is. De oude verhaallijnen hebben niets aan kracht ingeboet – integendeel, Van der Heijdens weergaloze stijl laten ze leven als nooit tevoren. (Koen van Hees)

Lees ook onze recensie van Drijfzand koloniseren.

 

30: NUHR – Over de top

~

“Regels zijn regels” was toch wel één van de uitspraken van het jaar. De mannen van NUHR laten in Over de top zien wat er gebeurt wanneer een lik-op-stuk-beleid zo rechtlijnig wordt doorgevoerd. Als de mannen van de lange jassen – een soort burgerwachten à la Orwells 1984 meets Monty Python – paraderen ze over straat om elke misstand in de kiem te smoren. Beetje jammer dat ze zelf zo hypocriet zijn als een minister die een Kamermeerderheid negeert. Een duidelijk voorbeeld van een schrijnend geval, dus. Maar NUHR zou NUHR niet zijn als ze niet ook de gevoelige snaar wisten te raken. Teder, maar ook tenenkrommend, vertolken ze de onmacht van geliefden die uit elkaar groeien. De hoeksteen van de samenleving is ook niet meer wat hij geweest is. Hard en warm, razendsnel en ingetogen: Over de top is meeslepend, actueel cabaret van topklasse. (Maarten Das)

Lees ook onze recensie van Over de top.

 

29: Bas Jan Ader – Please don’t leave me

~

Als je het werk van Bas Jan Ader hebt gezien, vergeet je dat niet snel meer. Zijn foto’s en video’s, vaak registraties van performances, zijn eenvoudig, maar bijzonder krachtig. Indrukwekkend is de manier waarop Ader zich in zijn werk kwetsbaar opstelt en de grenzen van zijn eigen zwaartekracht onderzoekt. Museum Boijmans Van Beuningen maakte deze zomer een grote tentoonstelling, Please don’t leave me, rond zijn werk. Naast foto’s en video’s is er ook veel documentatie te zien rond de verdwijning van Ader. In 1975 vertrok hij met een klein zielbootje, vanuit Amerika op weg naar een tentoonstelling in Groningen. Het zou de voltooiing van zijn meesterwerk In search for the miraculous worden. Ader is nooit aangekomen, zijn bootje werd gevonden door Spaanse vissers. (Wytske Visser)

Lees ook onze recensie van Bas Jan Ader. Please don’t leave me.

 

28: The Flaming Lips – At War with the Mystics

~

The Flaming Lips kregen veel meer kritiek op At War with the Mystics dan op hun twee voorgaande albums The Soft Bullletin en Yoshimi Battles the Pink Robots. De plaat is veel minder een eenheid, omdat de liedjes volgens velen teveel van elkaar verschillen. Wanneer je echter intensiever luistert naar de twaalf inderdaad bijzonder afwijkende nummers op dit album dan zullen de bedenkingen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hoewel de sfeer van bijvoorbeeld de freaksong The W.A.N.D. totaal niet lijkt te stroken met het groots en meeslepende Pompeii am Götterdämmerung, sluiten ze toch naadloos op elkaar aan: van de ene vibe in de andere. The Flaming Lips zijn kinderlijk naïef tot ongemeend fel in hun simpele popsongs en vage soundscapes. Grote schoonheid, vals gekrijs en alles daartussen. The Flaming Lips doen het op hun eigen geniale manier. (Mark Hospers)

Lees ook onze recensie van At War with the Mystics en ons verslag van het concert van de band in Paradiso.

 

27: Kamp – Hotel Modern

~

Sommigen van ons werden door deze voorstelling niet geraakt, anderen juist heel erg. Maar iedereen is overtuigd van de manier van werken van Hotel Modern. Doordat de spelers filmen wat ze met de poppetjes in de maquettes doen en dat tegelijkertijd weer levensgroot geprojecteerd wordt op de achterwand ontstaat een verdubbeling, die ervoor zorgt dat je als toeschouwer constant wisselt tussen fictie en werkelijkheid: soms zie je mensen die poppetjes verplaatsen in maquettes van hout en plastic, soms zit je midden tussen de gevangenen van Auschwitz. De keus voor een voorstelling zonder tekst past bij het verschrikkelijke onderwerp, net zoals de keus om geen verhaal te vertellen. Wat je hier ziet behoeft geen uitleg. De voorstelling geeft het gevoel dat een bezoek aan het concentratiekamp zelf ook geeft: het besef van de massaliteit, de gruwelijkheid en de efficiëntie van de onderneming laten je in verbijstering achter. Deze voorstelling komt eigenlijk nog net uit 2005, maar een kniesoor die daar op let. (Lidewij van Bakel)

Lees ook onze recensie van Kamp.

 

26: Good Night, and Good Luck. – George Clooney

~

Good Night, and Good Luck is geen smakelijke Hollywoodfilm vol actie of
romantiek. Sterker nog, het is een film waarin weinig meer te zien is dan
pratende mannen in pak. En dan is hij nog geschoten in zwart-wit ook. Waarom
hij dan toch zo vreselijk de moeite waard is? Omdat regisseur (én
co-scenarist én coproducent én vertolker van één van de hoofdrollen) George
Clooney het voor elkaar krijgt de kijker ruim anderhalf uur lang geboeid te
laten kijken naar een portret van de Amerikaanse anchorman Edward R. Murrow.
Een man die de gemiddelde Nederlandse kijker niet direct veel zal zeggen.
Aan het begin van de jaren vijftig verzette Murrow zich tegen de heksenjacht
van senator McCarthy op vermeende communisten. Iets wat hem duur
kwam te staan.
McCarthy laten spelen door een acteur was volgens Clooney geen optie. Het
resultaat zou te snel aandoen als overacting. Om dit te voorkomen heeft hij oude archiefbeelden gebruikt, wat een van belangrijkste redenen vormt dat de film zo
authentiek aandoet. (Marije Sietsma)

Lees ook onze recensie van Good Night, and Good Luck..

 

25: Sentimenti – NTGent

~

In Sentimenti brengt regisseur Johan Simons de toneelbewerking van Ralf Rothmanns roman Milch und Kohle samen met enkele opera’s van Verdi. Hoofdpersoon Simon, gespeeld door Jeroen Willems, haalt bij het sterfbed van zijn moeder herinneringen op aan zijn jeugd in het naoorlogse Duitsland. Al vertellend komen die herinneringen tot leven en betreden de personages, zijn moeder, zijn vader, zijn broers en hijzelf, het toneel.
Ieder personage wordt door zowel een acteur als door een zanger verbeeld en krijgt daardoor een ‘dubbele manifestatie’. De uitbundige muzikaliteit vormt een mooi contrast met het grauwheid van het verhaal. Het harde leven van een arbeidersgezin. De levenslust van de moeder die vastbesloten lijkt alles uit het leven te halen wat er in zit, ook als dat een pak slaag van vader betekent. De melancholie van hoofdpersoon Simon bij zijn stervende moeder. De uitzichtloosheid en de grauwheid van de omgeving waarin hij opgroeide. De liefde die in de aria’s bezongen wordt. Al deze elementen maken van Sentimenti een meeslepende voorstelling. Fotografie: Ursula Kaufmann. (Erica Smits)

Lees ook onze recensie van Sentimenti tijdens het Holland Festival.

 

24: Dimitri Verhulst – De helaasheid der dingen

~

Al langer dan vandaag was duidelijk dat Dimitri Verhulst een fors schrijftalent bezit. Zijn verhalenbundel, De Kamer Hiernaast, waarmee hij in 1999 debuteerde, werd meteen genomineerd voor de NRC Literaire Prijs, en zijn roman Problemski Hotel (2003), werd in verschillende talen vertaald. Maar het was De helaasheid der dingen die voor hem de grote doorbraak betekende en hem – terecht of niet – brandmerkte als de Louis Paul Boon van deze eeuw. In het boek ontleedt hij meedogenloos zijn jeugd, die hij doorbracht tussen zatte ooms, een lallende vader en een moeder die er nooit was. Met veel humor en een soort kille liefde beschrijft hij de onwezenlijke voorvallen die hij meemaakte, de surrealistische omgeving en hoe alles uiteindelijk toch nog goed met hem kwam. De helaasheid der dingen is de eerste Vlaamse klassieker van de eenentwintigste eeuw en mag volgens ons gerust naast het betere werk van Bukowski staan. (Hannes Dedeurwaerder)

Lees ook onze recensie van De helaasheid der dingen.

 

23: Johan – THX JHN

~

Als je de Nederlandse band Johan kent, dan weet je dat je te maken hebt met tijdsloze kwaliteitspop. Met liedjes die vele serieuze muziekliefhebbers een buitengewoon warm hart zullen toedragen. Met dartelende melodielijnen die keer op keer weer zorgen voor kippenvel. Met opeengestapelde zangpartijen die sfeerbepalend en oh zo, toegankelijk zijn. Met aan Beatles, Beach Boys, R.E.M. en Byrds refererende composities. Niet zomaar het minste vergelijkingsmateriaal, trouwens. Ken je Johan, dan weet je kortom dat je te maken hebt met juweeltjes, met pareltjes, met radiohits, met altijd weer uitgekiende arrangementen gecombineerd met emotioneel geladen teksten. Dat alles maakt Johan tot één van de betere bands van Nederland. Al jaren. Hun derde album THX JHN combineert al het bovenstaande op een welhaast perfecte manier. En daar kunnen serieuze muziekliefhebbers de band natuurlijk alleen maar ruiterlijk voor bedanken. (Dennis Dekker)

Lees ook onze recensie van THX JHN.