Nostalgisch verhaal van Dinner op New Work
‘The road of excess leads to the palace of wisdom,’ luidt een inmiddels platgetreden aforisme van William Blake (1757–1827). De man met driekwartpantalon en ijsje maakt er zijn eigen variant van en trapt er zijn derde plaat mee af. De man met het ijsje heet Anders Rhedin, zijn artiestennaam is Dinner en zijn derde plaat heet New Work. Minder generiek dan dat wordt het helaas niet.
Op een bloedhete dag vind je een door de zon gebleekte cassette achterin de auto van je ouders. Het etiket is flets en onleesbaar. Als door een wonder graaf je ergens een cassettedeck tevoorschijn en je drukt het bandje erin. Waterige echo’s uit 1984 – 1986, (start citaat A. Rhedin) full of echoes of sweaty depressions, spiritual longings, and early-morning trances (einde citaat).
Nostalgisch verval
Nostalgische galmen uit het verleden en de betovering. Het eerste wat je hoort is het swingende ‘Un- American Woman’, waarin de zanger als door een spiegel van stroop en helium refereert aan de desillusies van het wilde leven, de vrouwen, de feesten. Je hoort Simple Minds, je hoort Pet Shop Boys en de roes in het cassettelint klinkt eigenlijk fantastisch. Dan is het nummer voorbij, net als de roes. De aftakeling is begonnen, de verveling zet in. Nostalgisch verval.
Razende vaart
Ondanks het instant succes van de vintage instagramfilters die producent en soundtrackmaker Rhedin op zijn muziekjes plakt, stort het hele bouwsel van New Work met een razende vaart in elkaar. Op Dinner blijft het bij gerommel aan de oppervlakte en het succes van een fantastische plaatopener.
Dan zijn er algoritmes die binnen geen tijd honderdmaal beter uitgewerkte alternatieven aanreiken. Zoals daar zijn: John Maus, Jaakko Eino Kalevi, Ariel Pink, Connan Mockasin en ga zo maar door. Dan blijkt Rhedin, getuige het onoorbare gejank van ‘Waitin’ (een hele 4:40 lang), helemaal niet te kunnen zingen.
“You say it’s light, but i can’t see”, klinkt het op ‘Un-American Woman’. Je zou hetzelfde kunnen zeggen van New Work. Rhedin heeft het over echo’s van zweetdepressie en ochtendtrance (het was een zware nacht). Je zegt het, maar ik hoor het niet. Nu ben ik verveeld.
