Onhebbelijke liefde

Yasmine Allas vertrok op haar veertiende uit Somalië, omdat ze daar niet de mogelijkheden kreeg die ze zocht. Ze mocht er geen actrice worden, zoals ze wilde, en dus nam ze haar bruidsschat mee als kapitaal en vertrok ze om haar geluk te beproeven. Na omzwervingen via Saoedi-Arabië en België bleef ze uiteindelijk in Nederland, waar ze haar man ontmoette. Inmiddels is ze actrice én een van de succesvolste allochtone schrijfsters van Nederland en heeft ze meerdere romans op haar naam staan.

Jut en jul

De onvoltooide werd door het boekenpanel van De Wereld Draait Door getipt als een ‘prachtige en zinnelijke roman’ en beschrijft de zes jaar durende liefdesgeschiedenis van Victor en Hannah. Verteller Victor is tandarts van beroep. Hij is voortdurend bezig hun relatie te doorgronden, maar Hannah laat zich niet doorgronden. Ze is een typische femme fatale: verleidelijk, onafhankelijk en destructief. Gedurende de tijdspanne van 24 uur die de roman bestrijkt, ligt Hannah roerloos op hun bed. Deze wellicht poëtisch bedoelde achtergrond wordt al snel luguber als ze woordeloos blijft en Victor haar lichaam, telkens wanneer hij haar aanraakt of kust, als ‘koud’ omschrijft. De wijn die hij uit zijn mond in de hare laat lopen, sijpelt doelloos langs haar lippen, terwijl hij haar vol melodrama bewondert:

Hoewel hij het haar nooit heeft gezegd, heeft hij dat altijd opwindend gevonden, haar in kaarslicht glanzende wangen. Het lijkt alsof zijn geslachtsorgaan licht is gerezen. Het zwengelt als hij beweegt, in onopgewonden staat blijft het hangen, het slingert dan niet alsof het om een ouderwets uurwerk gaat. Dan galmt zijn stem opeens door de slaapkamer: ‘Je weet niet hoeveel ik om je geef, hoeveel ik om je heb gegeven en hoeveel ik om je geven zal.’

Mispunten

In De onvoltooide laat Allas prachtig zien dat men elkaar in de liefde niet moet willen temmen, maar daarbij trapt ze in de valkuil van de onsympathieke hoofdpersoon. Hannah is te vluchtig en Victor, voor iemand die jaren heeft gestudeerd om te bereiken wat hij wil, te besluiteloos. Hij observeert alleen en onderneemt nooit actie. Victor doet dingen als ‘zijn aarsgat openen en een knetterende wind laten’ en de preoccupatie met zijn geslachtsdeel is groter dan dat van de meeste romanfiguren.

‘Ik wou dat ik je nooit had leren kennen!’, roept Victor al vroeg in de roman gefrustreerd, en dat is maar al te invoelbaar. Hannah sleept hem midden in de nacht mee om haar overleden kat Snoes te begraven, terwijl ze elkaar nog nauwelijks kennen. Ze gaat plompverloren naar huis als hij zijn best doet op een romantisch avondje, weigert om met hem mee op vakantie te gaan, komt toch en verdwijnt dan midden in de nacht zonder dat ze hem vertelt waarheen. Ze frustreert hem zo dat hij ogenblikkelijk gehoorzaamt wanneer ze hem in een restaurant vraagt haar naar het toilet te volgen, waar ze over zijn hand plast en hun lust verdwijnt nog voor ze tot de daad overgaan. Haar gevoel voor romantiek bestaat uit directieve briefjes met teksten als: ‘Man met de zwakke benen, met de allerliefste zwakke benen maar met de sterke geest, ik nodig je uit voor een etentje. Morgenavond, zeven uur in Perfetto. Ik kijk ernaar uit. xxx. Ik zal mijn best doen om er mooi uit te zien voor jou. Dat verwacht ik ook van jou.’

‘Ik ben grootgebracht met het idee dat grenzen geschapen zijn om de nieuwsgierigheid van de mens op te wekken,’ schreef Allas ter gelegenheid van de Amsterdamse Globaliseringslezing in 2012. Misschien is het daarom dat Hannah Victor telkens weer zijn grenzen laat opzoeken met slechts een marginale beloning. Misschien is het echte liefde, maar dan gelukkig één die afgelopen is. Victor is iets beters gegund.