Boeken / Fictie

Een bijtend verhaal

recensie: Wells Tower - Alles verwoest, alles verbrand (vert. Auke Leistra)

Wells Tower brengt zijn personages tot leven met een licht humoristische, soms bijtende, maar altijd inlevende vertelstem. Tenminste als je de omslag van zijn verhalenbundel Alles verwoest, alles verbrand mag geloven.

Wells Tower wordt gezien als een veelbelovende nieuwe schrijver aan het Amerikaanse firmament. Regelmatig schrijft hij al stukken voor onder andere Harper’s magazine en The New Yorker. The New York Times noemde hem ‘Een schrijver met ongewoon talent.’ En ook deze eerste verhalenbundel wordt enthousiast ontvangen in binnen- en buitenland.

Tegengeluid
Tot zover het goede nieuws. Ondanks alle lovende kritieken zijn er namelijk ook nogal wat kanttekeningen te plaatsen bij de schrijfwijze van Wells Tower. De humoristische stijl is dan weliswaar licht te noemen, maar meer dan dat is het niet. Het is zeker niet bijtend. Het is hooguit als knagend te bestempelen. En de inlevende vertelstem komt eerder afstandelijk over dan empatisch.

De opbouw van de verhalen is niet bevredigend. En dan met name met betrekking tot het einde van de in de bundel opgenomen verhalen. Dat vormt het grootste punt van kritiekpunt op vertelwijze van Tower. Ook is dat het meest discutabele punt. Tower lijkt zijn vertellingen namelijk op een volkomen willekeurig punt te beëindigen. Hierdoor wordt je als lezer totaal aan je lot overgelaten: je hebt geen enkel idee waar de schrijver met zijn verhaal heen wil of wat hij ermee beoogt te vertellen.

Twee visies
De ene lezer zal het prachtig vinden dat hij of zij zelf allerlei invullingen kan geven aan het verhaal en de eventuele verdere ontwikkelingen. Voor andere lezers zal het storend werken dat er geen min of meer afgeronde verhalen in de bundel terug te vinden zijn. Natuurlijk komt het wel vaker voor dat er gebruik gemaakt wordt van een open einde door een schrijver. Maar Wells Tower overdrijft het trucje schromelijk. Hij maakt namelijk niet gebruik van een open einde; hij stopt eerder halverwege het verhaal. Het lijkt wel alsof de titel Alles verwoest, alles verbrand ook betrekking heeft op de teksten van de korte verhalen die hier gebundeld zijn. Onder het mom van artistieke vrijheid ten opzichte van de creatieve vaardigheden van de lezer veroorlooft Tower het zich om gewoon lui te schrijven. Iets meer body had de verhalen geen kwaad gedaan.

Al met al is Alles verwoest, alles verbrand misschien wel een bundel voor de lezer die zelf graag schrijver zou willen worden. Towers laat hem grote vrijheid om zelf het verhaal in te kleuren en richting te geven. Maar doordat Wells Tower hierin nogal doorschiet komt het geheel over als een product van een schrijver die zelf niet goed weet waar hij heen wil. En dat is geen humoristisch oordeel. Eerder bijtend edoch inlevend.