Het ideale boek?

Een verhaal dat gaat over de zoektocht naar het oneindige boek: een boek zonder begin en zonder eind. Een boek waarin alles staat vermeld, maar waarin tegelijkertijd niets te vinden is. Een almanak van het leven zelf, een boek waarin het leven stilstaat, maar ook binnen enkele seconden verteld is. Zo’n verhaal is voor de hartstochtelijke lezer een ultieme uitdaging. Maar kan Salamander deze belofte ook waarmaken?

Om kort te zijn: nee, het maakt de belofte niet waar. Maar dat is wel erg kort en ook niet geheel volledig. De verwachtingen waren bij mij namelijk behoorlijk hoog gespannen. Té hoog. Een boek over het ultieme boek, moet iets van dat boek in zich verenigen om de sublimiteit van dat ultieme boek over te brengen. En ondanks dat ik denk dat Thomas Wharton een uitstekend schrijver is, is hem dat niet geheel gelukt.

Verhalen

Het vertellen van een verhaal is een kunst. Een kunst die Thomas Wharton zeker beheerst. In Salamander komen meerdere korte verhalen voor over de personen die de hoofdpersoon Flood en z’n dochter Pica tegenkomen op hun speurtocht naar het oneindige boek en naar Flood’s geliefde (Pica’s moeder). En dit zijn stuk voor stuk prachtige anekdotes. Korte, kordate stukjes proza, die de personen meteen in de context plaatsen en karakter meegeven. Daarnaast is het hoofdverhaal uiteindelijk een mooi afgerond vertelsel. Ondanks dat het geen echt begin of eind heeft. Maar juist dat past in deze context zo prachtig.

Wat ik echter mis is een duidelijke invulling van het verhaal tussen dat ‘begin’ en ‘eind’. Het verhaal sleept zich voort van de ene toevallige ontmoeting naar de andere. Ik mis hier daadkracht van de schrijver en zijn personages. Het sukkelt voort. Bijeengehouden door die al vermelde anekdotes.

Twijfel

En nu sta ik dus in dubio. Vind ik het een goed boek? Vind ik het een slecht boek? Laat ik vooropstellen dat ik het absoluut geen slecht boek vind. Maar echt goed vind ik het ook niet. Wellicht door de hoge verwachtingen, maar toch uiteindelijk ook gewoon door het boek zelf.
Ok, Salamander is af. Het verhaal heeft een kop en een staart, en beide delen zijn goed verzorgd. Het begin wekte m’n leeslust op en verraste me met een aantal concepten, die me erg aanspraken. Het eind legde de meeste puzzelstukjes op hun plaats en liet genoeg open om nog even door te mijmeren. Prima dus.
Maar daartussen was het zo worstelen om de aandacht er bij te houden. Alsof Thomas Wharton zelf ook geen idee had hoe hij zijn personages van A naar B diende te brengen.

Verdwaald

En net als de personages ben ik dus verdwaald geraakt tijdens het lezen van Salamander. Flood en Pica zijn er uiteindelijk uitgekomen. Hopelijk geldt dat binnenkort ook voor mij.