Boeken / Fictie

Echo’s

recensie: Stefan Pop - Moet je nou eens horen

Moet je nou eens horen is het eerste boek van stand-up comedian Stefan Pop. In veertig zeer korte verhalen probeert Pop de lezer aan het lachen te krijgen. Een missie die in het geval van ondergetekende helaas niet geslaagd is.

Het is moeilijk om te zeggen waar het precies aan ligt dat het boek niet het beoogde effect heeft. Pop laat namelijk wel zien over veel fantasie te beschikken. De situaties waarin hij zijn personages plaatst hebben in ieder geval meestal de potentie om grappig te zijn. Zo zijn er gasten op de Titanic die als ware hipsters de muziek van het orkest bekritiseren terwijl iedereen probeert het vege lijf te redden, is er een bewaker van de Mona Lisa die een ware eiergooihype ontketent en is er een jongeman wiens cafébezoek volledig uit de hand loopt.

Gevaar
Bovendien is het concept van het boek verfrissend. Er is geen ruimte voor diepgang in de verhaaltjes die gemiddeld slechts vijf pagina’s tellen, maar dat is ook niet de bedoeling. Voor hetgeen Pop op het oog heeft, is de lengte perfect; lang genoeg om een grap te maken en kort genoeg om ervoor te zorgen dat de lezer door wil blijven lezen, ook al valt het geheel tegen.

Toch kleeft er ook een groot gevaar aan een bundel als Moet je nou eens horen. Voor degene die de humor van Pop niet kan waarderen, blijft er weinig over om van te genieten. Pop is immers in eerste plaats komiek en geen stilist. Het is daarom niet mogelijk om terug te vallen op mooie zinnen. De bundel staat of valt dan ook met het gevoel voor humor van de lezer.

Onorigineel
Aan het gevoel voor humor van deze lezer zal het vast schorten, want ik heb mezelf niet kunnen betrappen op een glimlach bij het lezen van een van de verhalen. Oorzaak hiervan is vooral het gebrek aan verrassing. Pop steekt bijvoorbeeld de vergelijking tussen hamburgers van de McDonald’s en zaagsel misschien in een nieuw jasje, maar dat maakt de grap zelf niet minder oud. Ook in een verhaal als ‘De acupuncturist’ – dat over iemand gaat die van zijn stress af wil, maar tijdens zijn sessie alleen maar bezig is met zijn telefoon en social media – wordt juist net die grap gemaakt die niet bijster origineel is.

Het zijn deze voorbeelden die tekenend zijn voor de bundel. Pops grappen zijn vooral echo’s van grappen die al zoveel vaker gemaakt zijn. Moet je nou eens horen blijft daarmee hangen in interessante uitgangspunten waar Pop niet genoeg gebruik van maakt.