Een gestoorde baron met een enorme penis

Road trip

Vic was ooit kunstenares en maakte furore met haar ‘hondenbeelden’, voornamelijk bestemd voor haar vriendinnen die een Ford-middenklasser ‘zo’n werkersauto, weetjewel’ noemen. Pupgroups maakt Vic allang niet meer, ze beperkt zich tot het aflopen van borrels en roddelen met haar ‘chique’ vriendinnen. Nu Alfred bij haar weg is doet ze een beroep op haar goede, oude vriendin Lexia, die eigenlijk niet op een zeurende Vic zit te wachten. En al helemaal niet op Vics balorige puberdochter Rosa, die ook meerijdt. Toch zegt ze ja.
De reis loopt uit op een totaal fiasco. Onderweg komen de dames Uco van Molenzweck de Slichte tegen, die Lexia en Vic nog kennen van vroeger. De excentrieke baron heeft nooit echt bij hun vriendenkring gehoord, maar werd geaccepteerd uit mededogen. Van Molenzweck straalde een bepaalde hulpeloosheid uit waardoor hij toch steeds weer op de borrel werd gevraagd. Hij heeft altijd al een diepe liefde voor Lexia gekoesterd en nu zij in Frankrijk op zijn pad komt, is hij vastbesloten haar voor zich te winnen. En wel tot elke prijs.

Wedgwood-AH-puntenservies

Deze Uco Van Molenzweck de Slichte wordt gehinderd door een buitengewoon onaangenaam lichamelijk ongemak: een penis van enorme afmetingen. Wanneer Vic ‘per ongeluk’ met hem in bed belandt, moet zij dan ook naar het ziekenhuis om de aangerichte schade te laten hechten.
Die penis is één van de details waarmee Deckwitz haar eigen Onfortuinlijke meisjes belachelijk maakt. Een horrelvoet of een bochel, nou vooruit. Maar een penis die door Lexia met een brandslang wordt vergeleken, geeft het verhaal iets potsierlijks.
Zo zijn er meer wendingen, namen en zinssneden die het verhaal een vreemde bijsmaak geven, in plaats van dat ze het door hun ongewoonheid interessanter maken. De idote naam van de baron bijvoorbeeld, of de beschrijvingen van Lexia’s dromerige karakter: “Lexia kon intens in de ban raken van het werk en de persoonlijkheid van schrijvers, schilders, filmers en componisten, levend dan wel dood – alsook van Romeinse Keizers.” En Lexia gaat dan niet voor een simpele Mozart of Fellini, nee, dat is toch minstens een Publius Aelius Hadrianus. Soortgelijke details en beschrijvingen komen zo vaak voor, dat ze irritatie gaan opwekken. Zo doet Deckwitz’ beschrijving van een verslagen Vic, net als de penis van Van Molenzweck, de wenkbrauwen weer even fronsen:

Vic, in elkaar gedoken in de grote fauteuil, wilde wel thee. Een geslagen vrouw. Maar plotseling hees ze zich overeind, pakte een kussen van de vloer en klemde het tegen haar buik. Lexia kende dit kussengebruik uit Amerikaanse sitcoms, waar het vele karakters tot troost was wanner het leven niet meeviel.

Kussengebruik uit Amerikaanse sitcoms? Gelukkig weet Lexia wat ze er mee aanmoet. Ze zet voor Vic een lekker kopje thee “in de pot van het Wedgwood-AH-puntenservies”.
Naast dit soort bevreemdende stukken bevat Onfortuinlijke meisjes echter ook een aantal mooie details. Zo laat Deckwitz via subtiele vingerwijzingen zien dat Lexia eigenlijk meer op heeft met Rosa en Alfred dan Vic. Op doorreis wil Rosa niet met haar moeder in het tweepersoonsbed maar met haar ’tante Lexi’. Alfred gaf Lexia ooit een kostbaar zilveren doosje met agaatjes voor de pilletjes tegen haar hartkwaal. Voor deze kwaal, een wispelturig hart, heeft Deckwitz een prachtige term verzonnen: Lexia’s ‘fladderhart’.

Chicklit

Op de flaptekst wordt Onfortuinlijke meisjes een road movie genoemd. Het boek heeft eigenlijk meer weg van chicklit, maar dan niet over shoppende twintigers of wanhopige dertigers. Onfortuinlijke meisjes gaat over meisjes van vijftig en hun wereld. Over een mislukt huwelijk, een teleurgestelde baron en een weduwe die alles maar over zich heen laat komen. Gegevens die tot een boeiende roman hadden kunnen leiden. Maar Onfortuinlijke meisjes is bovenal een ‘gewoon verhaal’, en weinig meer dan dat.