Boeken / Fictie

Dieptepunt

recensie: Mo Hayder (vert. Yolande Ligterink) - Diep

Rechercheur Caffery is terug. En hij gaat dieper dan ooit om de schurken aan te pakken en het recht te laten zegevieren. Dat zou je tenminste verwachten als je af gaat op de titel van Mo Hayders nieuwste roman: Diep.

Mo Hayder

Mo Hayder

Mo Hayder staat steevast garant voor vreemde, maar vooral gruwelijke voorvallen. Allerlei lichaamssappen passeren in haar thrillers veelvuldig de revue. Niet alleen de opgevoerde moordenaars en verkrachters etaleren walgelijk gedrag, ook de good guys hebben zo hun traumatische verledens. Een boek van Hayder levert geheid spanning en sensatie op.

Verrassing
Liefhebbers van haar werk kunnen dan ook haast niet wachten totdat er weer een nieuw verhaal uitgebracht wordt, dat hen met deze duistere kant van de mensheid confronteert. Als dan ook nog blijkt dat haar vaste rechercheur Caffery en diens muze Flea Marley weer hun opwachting maken, is het feest compleet. Maar de schrijfster heeft deze keer een verrassing in petto.

Dit keer worden we namelijk niet overstelpt met gruwelijkheden, maar raken we betrokken bij een rechttoe rechtaan thriller, met slechts aan het eind een hint van de vreemde, bijna bovennatuurlijke gebeurtenissen die we van Hayder zo gewend zijn. In Diep zit Caffery achter een ontvoerder van kinderen aan. En de gruwelijkheden blijven beperkt tot de suggestieve briefjes die de ontvoerder naar de ouders van de kinderen stuurt. Als lezer van Hayders eerdere werk ben je haast teleurgesteld dat het niet bloederiger wordt.

Maar…

Gelukkig is de vlotte schrijfstijl bewaard gebleven en zien we naast Caffery en Marley ook weer de mysterieuze Wandelaar terug. Diep is daarmee een feest van herkenning en geeft wederom antwoorden op vragen die omtrent deze hoofdpersonages in eerdere boeken zijn opgeworpen. Desondanks blijft de grote ‘maar’.

Diep is nauwelijks spannend te noemen. Caffery en Marley doen echt wel hun best. Vooral Marley komt een aantal keren in een hachelijke positie terecht. Maar omdat de oplettende lezer al heel snel door heeft wie achter de ontvoeringen zit, lijkt het allemaal overbodige opvulling om een zwak plot wat op te rekken. Als ook de beide hoofdpersonages eindelijk achter de ware identiteit van de schurk zijn gekomen, duurt het vervolgens nog honderd pagina’s voordat ze de slechterik ook echt te pakken hebben. En niet omdat ze in de tussenliggende tijd op spectaculaire wijze naar hem op jacht zijn, maar omdat de schrijfster overdreven veel tijd en woorden nodig heeft om haar verhaallijnen af te ronden.

Belofte
Diep is een thriller die zeker niet maatgevend is voor Hayders werk. Het gebrek aan gruwelijkheden is al atypisch voor haar oeuvre, maar zeker ook de doorzichtigheid van het plot doet de roman geen goed. De fans kunnen dit nieuwe verhaal rustig overslaan. En voor diegenen die het werk van Hayder nog niet kennen, is het raadzaam om in plaats van Diep haar eerste boek Vogelman op te snorren. Dat boek maakt de ‘Mo Hayder-belofte’ namelijk wel waar.