Maartje in Glamourland

Deze alinea is het meest uitbundige stukje in het boek Je komt niet weg uit Hollywood van Maartje Duin. Het is ook het hoogtepunt in het boek, de auteur komt hier het dichtst bij de glamour van Hollywood. Arnold Schwarzenegger, net gekozen tot gouverneur, maakt een opmerking richting Maartje en grijnst. Volgens de tekst op de achterkant van het boek is het een lollig werkje over de achterkant van Hollywood. Het zou vooral lachen, gieren, brullen moeten zijn, maar het blijkt een verhaal van een jonge vrouw die worstelt met eenzaamheid en niet veel bijzonders te vertellen heeft.

Van Cruise tot Schwarzenegger

Maartje Duin schreef over haar leven in Hollywood onder andere in een tweewekelijkse column in NRC Handelsblad. Je komt niet weg uit Hollywood is haar tweede boek. In 2000 debuteerde ze met Mexico, Hier komen alleen slechte vrouwen. Duin neemt de lezer mee op een reis door de wereld van glitter en glamour en alles wat daar achter ligt. Van de Scientology Kerk van Tom Cruise tot het Kabbalah Centre van Madonna. Van de getto’s van Snoop Doggy Dogg tot het verkiezingsfeestje van Arnold Schwarzenegger.

En ach, wat zat ik eigenlijk krampachtig te doen over de toekomst. De zon scheen, de bougainville stond in bloei en ik had nog nooit in mijn leven zoveel ruimte en tijd gehad als hier en nu.
Maar ook nog nooit zoveel leegte.

Druk met zichzelf

De eerste helft van het boek is erg oppervlakkig en verhaalt bijvoorbeeld over huisgenoten en de aankoop van een auto. Maartje heeft het vooral druk met zichzelf. Zodra de auteur zich wat meer concentreert op het doel van haar boek, het beschrijven van de achterkant van het leven in Hollywood, komt er meer diepgang in het verhaal.

Goed bedoeld drama

Korte zinnen in spreektaal. Schokkerig lezen. In een column kan dat, maar in dit boek mis je een vloeiende lijn. Ook de ongebruikelijke verdeling van tekst over de bladzijde maakt het lezen van sommige passages onnodig vermoeiend. Op zo’n pagina passen heus wel meer dan vijf korte alinea’s. Het goed bedoelde dramatische effect van veel witregels blijft achterwege. Zeker omdat de tekst in kwestie helemaal niet zo dramatisch is: Duin heeft last van de Amerikaanse droom, haar ‘masterplan’. Ze kan zich voorlopig beter houden bij het schrijven van columns, haar manier van schrijven leent zich daar beter voor.

Ik overwoog zelf een oproep te plaatsen, maar wist niet hoe ik mezelf moest omschrijven of hoe ik mijn aanwezigheid hier moest verklaren.
‘Ik ben een zevenentwintigjarige female en ik zoek iemand voor wie ik gevulde eieren kan maken.’ Of zoiets.

Madonna achterna

Als journalist is Maartje weinig doortastend en ook haar doel, dat boek schrijven, verliest ze regelmatig uit het oog. Je wilt haar af en toe een schop onder haar kont geven. Ondanks de tekortkomingen in stijl en diepgang is het echter wel een eerlijk verhaal. Als je je niet uit het veld laat slaan door een bijna manisch-depressieve schrijfstijl en een overvloed aan twijfels, dan is het een verhaal in compacte stijl over de Amerikaanse droom.

Het is niet duidelijk waarom Maartje niet weg komt uit Hollywood. Is het omdat haar grote idool, Madonna, zegt dat er iets in de lucht zit waardoor het je niet lukt om te vertrekken? Volgens mij woont ‘Esther’ tegenwoordig in Engeland en is het haar dus nu wel gelukt. Zal Maartje volgen?