Boeken / Fictie

Bombastisch schouwspel in vlammend Amsterdam

recensie: Leon de Winter - VSV

Bijna acht jaar nadat filmmaker, columnist, maar ook aartsvijand van Leon de Winter, Theo van Gogh, werd vermoord, neemt De Winter het laatste woord in deze langslepende strijd in zijn nieuwe boek VSV. Het boek is geen afrekening met Van Gogh geworden, maar een spannend verhaal vol bombastische wendingen zoals we inmiddels van De Winter gewend zijn.

Theo van Gogh kijkt als engel naar al deze spannende spektakels op aarde, omdat hij na acht jaar nog steeds niet door ‘de intake’ van de hemel is gekomen. Dit boek toont echter dat ook De Winter niet verder kon de afgelopen acht jaar; vandaar dat hij over Van Gogh ‘moest’ schrijven. ‘Hij drong zich aan me op’, verklaarde De Winter al eerder over het opvallende personage in zijn nieuwste roman.

BN’ers
Van Gogh is niet de enige bekende persoon die in VSV wordt opgevoerd. Ook Geert Wilders, Piet Hein Donner, Bram Moszkowicz, Job Cohen, Jessica Durlacher en Eva Jinek zijn van de partij. En Leon de Winter heeft ook zichzelf een prominente rol toebedeeld.

In het boek volgt beschermengel Theo van Gogh op de voet de gebeurtenissen in het leven van onderwereldfiguur Max Kohn. Kohn heeft net een harttransplantatie ondergaan en voelt zich een herboren en dankbaar mens. Hij wil weten waar hij zijn nieuwe hart aan te danken heeft en gaat op zoek naar de familie van de zwarte franciscaan Jimmy. Nadat hij een pakketje met foto’s ontvangt, beseft Kohn dat hij Jimmy’s hart niet voor niets heeft gekregen: Kohns grote liefde Sonja staat op meerdere van zijn foto’s. Als Kohn na tien jaar afwezigheid terug reist naar Nederland om op zoek te gaan naar Sonja (die inmiddels samen is met Leon de Winter), breekt de hel los. Explosies, vliegtuigkapingen, ontvoeringen en gijzelingen: Amsterdam staat in vuur en vlam.

Bombastische pageturner
Het moge duidelijk zijn: de nieuwe roman van De Winter is bombastisch, spannend en een echte pageturner. De keerzijde is echter dat de overdaad aan personages en gebeurtenissen ervoor zorgt dat je als lezer met geen van de opgevoerde figuren een band krijgt vanwege de oppervlakkige beschrijvingen en weinig uitgewerkte karakters. Geen van de BN’ers wordt op een verrassende manier beschreven: Moszkowicz draagt mooie pakken, De Winter is te dik en Piet Hein Donner beleefd.

Ook qua taal komen de personages niet helemaal uit de verf. De hoofdstukken geschreven vanuit het perspectief van de tienjarige Nathan bijvoorbeeld zijn soms ongeloofwaardig volwassen, dan weer overdreven kinderachtig. Het ontbreken van een eigen stem van de vele personages draagt eraan bij dat geen van hen echt gaat leven.

Bekende thema’s
De thema’s die De Winter in zijn nieuwe boek aansnijdt, zijn bekend. Net als in zijn laatste roman Het recht op terugkeer worden de meeste personages vooral gedreven door angst, en ook in VSV speelt de vader-zoonrelatie een grote rol. Storend is dat echter niet, het zijn thema’s waar De Winter goed mee uit de voeten kan.

Hoewel het verhaal knap in elkaar zit en tot het einde toe spannend is, blijft het ook tot het einde van het boek onduidelijk wat De Winter ons eigenlijk wil vertellen. En misschien is dat ook wel beter, want dan kan VSV gewoon beschouwd worden als een spannend boek voor een mooie zomerdag. Niets meer en niets minder.