Historische spielereien

Wie denkt dat hij met De monsters van Templeton een stoere ridderroman in handen heeft, zal schromelijk teleurgesteld worden. Stephen King vergeleek het boek dan wel met de Harry Potterreeks, maar dit bewijst eerder dat hij noch dit boek, noch J.K. Rowlings oeuvre met meer dan een zijdelingse blik heeft vereerd. Dat monsters niet garant staan voor infantiele sprookjes, bewijst Groff met verve.

Boetedoening

De achtentwintigjarige Wilhelmina Sunshine Upton (‘Willie’) is het middelpunt van een complex familieverhaal. Haar voorouder Marmaduke Temple was de stichter van haar geboortedorp Templeton en tevens de vader van een gevierde Amerikaanse auteur. Willie stamt af van Marmaduke langs een lijn van zowel wettelijke als onwettelijke kinderen. De dag waarop ze ‘met schande overdekt’ terugkeert naar Templeton, wordt er – rustig dobberend op het meer Glimmerglass – een dood monster ontdekt. Dat leidt tot media-aandacht en hordes kijklustigen enerzijds en terneergeslagen dorpelingen anderzijds.

Willie ontdekt bovendien dat haar gekke hippie van een moeder (die ze niet aanspreekt met mama, maar in echte hippiestijl met haar voornaam, Vi) zich bekeerd heeft tot het christendom. Vi blijkt achtentwintig jaar lang gelogen te hebben over Willies afkomst en haar nieuwe geloof zet haar aan tot boetedoening. Ze geeft haar dochter een enkele hint over de afkomst van haar verwekker, maar wil verder niets loslaten. Willie gaat in de geschiedenis van Templeton naar haar vader op zoek en ontsnapt zo even aan haar rampzalige affaire met haar promotor en aan de zorgen om haar doodzieke vriendin Clarissa.

Voorbeeldig

Ondanks het bovenstaande lijkt Templeton op het eerste zicht het prototype van een voorbeeldig Amerikaans dorpje. Willie komt op haar zoektocht vele kleurrijke historische personages tegen die dat beeld nuanceren. Hoofdstukken waarin zij hun verhaal vertellen, doorspekken haar eigen relaas. Af en toe trekken ook de zogenaamde Loopmaatjes voorbij, een groepje hardlopers van middelbare leeftijd dat dag in dag uit het dorp doorkruist en daarbij licht filosofische overpeinzingen fabriceert. Groff is niet vies van een snuifje postmodernisme zoals we dat terugvinden bij pakweg Rudolph Delson en Jonathan Safran Foer. Hier en daar duiken pagina’s met stambomen op, of foto’s met snedige bijschriften.

De spielereien verstoren echter nooit het verhaal en vormen er een mooie aanvulling op. Lezen in De monsters van Templeton is een genot, een smakelijk kippenbilletje waarbij je tijdens het afkloven steeds even teruggaat naar plekjes waar je net geweest bent, om zeker te zijn dat je zelfs de kleinste verrukkingen niet hebt gemist. Wie dol is op een goede plot zal hier zeker zijn gading vinden, en wie dat allemaal niet zo veel uitmaakt, kan zich wentelen in de verfijnde (evenwel nooit slabakkende) taal en mooie sfeerbeelden. Ergens tussen de ontmoetingen met oude klasgenoten en het blootleggen van familieschandalen door heeft de facebookpagina van het boek zich in ieder geval kunnen verzekeren van een fan meer.