Boeken / Fictie

Voorspelbaar niemandalletje

recensie: Kortsmit & Lotz - Ik vind jou

Ondanks vele goede uitzonderingen dreigt het genre ‘literaire thriller’ vaak te vervallen tot de doktersroman van de hedendaagse literatuur. Net als deze drie-stuiver-romans ontrollen de thrillers zich volgens een vast patroon en zit de eventuele verrassing in de details. Heb je er één gelezen dan heb je ze allemaal gelezen.

 

In deze categorie valt ook Ik vind jou van Kortsmit & Lotz. Het schrijversduo Simone Kortsmit en Emile Lotz presenteert met dit boek een doorsnee thriller. Na hun debuut Zusters in het kwaad dat redelijk positief is ontvangen in de pers, lijkt de creatieve koek ver op. In dit tweede verhaal grijpen ze terug op alle aanwezige clichés van het genre.

Valerie
We maken in Ik vind jou kennis met Valerie die, met haar vierjarige dochter, getuige is van de moord op haar buurvrouw. Hierdoor raakt ze betrokken bij een duister zaakje dat haar eigen veiligheid in gevaar brengt. Ze probeert de situatie te ontvluchten maar wordt uiteindelijk door de moordenaar in haar ouderlijk huis gegijzeld. Om aan de klauwen van haar ontvoerder te kunnen ontsnappen,moet ze op zoek naar het geheim van haar vermoorde buurvrouw. 

Eerlijk gezegd is dit alles heel adequaat door het tweetal Kortsmits & Lotz op papier gezet. Het verhaal lees je dan ook in een vloek en een zucht uit. Dat is ook niet het probleem van deze roman. Het probleem ligt op een ander vlak en is tweeledig. Ten eerste is er de voorspelbaarheid van de rol van bepaalde opgevoerde personages. Voor diegene die het boek alsnog wil lezen, zal hier niet dieper op ingegaan worden. Hoewel er door de voorspelbaarheid van die rollen weinig te verklappen valt.

Geloofwaardig
Ten tweede is de geloofwaardigheid in het geding. Tijdens de gijzeling van Valerie verblijft ze in het huis van haar ouders. En daar is een telefoon aanwezig. Dat Valerie hier geen gebruik van kan maken is nog enigszins te verklaren doordat de gijzelnemer haar dicht op de huid zit. Maar op een gegeven moment blijkt ze de gehele tijd haar eigen mobieltje in haar broekzak te hebben. Waarom ze hier geen enkel moment gebruik van probeert te maken (bijvoorbeeld als ze op het toilet zit) wordt niet echt duidelijk. Het zou geloofwaardiger zijn als ze tenminste een –mislukte – poging tot contact met de politie zou wagen. Zeker aangezien ze het telefoonnummer van een betrokken rechercheur in het geheugen van de gsm heeft staan.

Bovenstaande situatie is hét cruciale element van het boek. Doordat deze niet geloofwaardig is uitgewerkt verliest het hele verhaal zijn overtuigingskracht. Ik vind jou is weliswaar vlot geschreven, maar mist de vernuftige ontwikkelingen en verrassende wendingen die een thriller boven het maaiveld uittillen. Het resultaat van de samenwerking tussen journaliste Kortsmit en scenarist Lotz is daarmee een prima boek voor een verloren uurtje. Maar alleen als je geen eisen stelt aan plot en vernuft. Voor een paar uurtjes ‘dom’ vermaak voldoet het als ieder drie-stuiver-rommannetje echter prima. Een plaats tussen de klassieke thrillers zal het echter bij lange na niet veroveren.