Boeken / Fictie

Een hedendaagse troubadour

recensie: Khaled Hosseini (vert. W. Hansen) - En uit de bergen kwam de echo

Dat het jaren heeft geduurd voor Hosseini’s De vliegeraar indertijd naar de top van de verkooplijsten schoot is weinig hoopgevend voor alle enthousiaste debutanten die nog geen fractie van zijn talent bezitten. Hosseini is een verhalenverteller pur sang, een talent dat hij weer voluit laat stralen in zijn nieuwe roman En uit de bergen kwam de echo.

Opnieuw een roman tegen de achtergrond van een verbrokkeld Afghanistan. Misschien wordt het voor een volgende boek tijd dat Hosseini die veilige omgeving verlaat, nu hij zijn rijke vertelstijl heeft geperfectioneerd na het wat mindere Duizend schitterende zonnen.

Weer oorlog in Kabul

En uit de bergen kwam de echo is zo’n veelomvattende roman dat een samenvatting welhaast onmogelijk is. Het verhaal begint bij Abdullah en zijn zusje Pari, die samen opgroeien in het povere Shadbagh. Wanneer hun jongere broertje ’s winters overlijdt omdat hun vader geen dekens kan kopen, besluit hij Pari te verkopen aan een welgesteld echtpaar in Kabul, dezelfde stad die ook in De vliegeraar als decor diende. Wat volgt is een serie verhalen tussen de jaren vijftig en nu. Hosseini voert ons via Nabi, Pari’s oom en bediende van haar adoptieouders, naar Pari als tiener in Parijs, tot aan de nieuwe bewoner van haar huis in Kabul, plastisch chirurg Markos.

Moeiteloos vervlecht Hosseini het heden met het verleden, waarbij hij ook hoofdstukken besteed aan de levensverhalen van Pari’s adoptiemoeder, de dichteres Nila Wahdati, Markos en twee inwoners van Kabul die er na de oorlog terugkeren om te zien wat er van hun huis overgebleven is. Doordat alle personen met elkaar in verband staan slaagt hij erin in vierhonderd pagina’s een familiekroniek neer te zetten. Zelden wordt meer dan een enkel hoofdstuk aan een personage besteed, maar doordat de personages elkaars leven volgen en noemen kent de lezer eenieder uiteindelijk door en door.

Vermoorde onschuld

De titel van het boek baseerde Hosseini op een kinderrijmpje, ‘Nurse’s Song’ van William Blake, waar spelende kinderen de onschuld vertolken, terwijl hun zuster hen overziet:

Well, well, go and play till the light fades away,
And then go home to bed.
The little ones leaped, and shouted, and laugh’d
And all the hills echoed.

Eenzelfde blije onschuld klinkt door in het begin van de roman, hoewel En uit de bergen kwam de echo al snel een donkerder pad in slaat, net als Hosseini’s vorige twee romans. ‘Het leven geeft niets om aspiraties, of verdriet,’ zegt Hosseini zelf. ‘Het is vaak willekeurig, vaak niet leuk en vaak volledig onverwacht en de onthullingen en openbaringen die we moeizaam van het leven krijgen zijn zelden degenen die we dachten.’ Dat statement klinkt door in de hele roman. Sommige mensen, zoals Markos, die zijn geboorteplaats verlaat en voor een laag salaris gaat werken in Kabul, komen in hun leven uiteindelijk op de juiste plek terecht. Anderen, zoals Nila en Abdullah, zoeken hun hele leven lang naar het stukje dat ze missen.

Over de box office hoeft Hosseini zich in ieder geval geen zorgen meer te maken: En uit de bergen kwam de echo werd direct na zijn verschijning de CPNB top 3 in gekatapulteerd. Een prachtige erkenning voor een getalenteerd auteur.