Boeken / Fictie

Boek met potentie

recensie: Jessica Grant (vert. Sandra van de Ven) - Waar zijt gij, schildpad

.

 

De roman was finalist van de CLA Young Adult Book Award 2010, winnaar Amazon Books in Canada First Novel Award en genomineerd voor de Evergreen Award. Een boek met potentie dus blijkbaar.

Droevig
In Waar zijt gij, schildpad maken we kennis met Audrey Flowers, die haar vader gaat opzoeken nadat deze door een ongeluk in een komma coma is beland. Ze reist naar Canada en laat haar schildpad Winnifred achter bij vrienden. Als ze haar vliegangst overwonnen heeft en in Canada aankomt, blijkt haar vader aan de gevolgen van het ongeluk te zijn overleden.

Hoewel dit niet bepaald een vrolijk uitgangspunt vormt, is het boek wel degelijk erg grappig om te lezen. Dit komt mede door de kinderlijke, naïeve wijze waarop Audrey de wereld aanschouwt. Audrey is anders, een beetje vreemd. Of eigenlijk: ze heeft een laag IQ. Maar tegelijkertijd is ze erg wijs. Door haar simpele manier van tegen de wereld aan kijken, wordt deze wereld ook zelf een stuk simpeler en duidelijker voor de lezer.

Schrijfstijl
Als lezer moet je wel even wennen aan de manier waarop het boek geschreven is. Doordat het boek vanuit het oogpunt van Audrey geschreven is, staat het vol met de voor haar typische lijstjes, eventuele tekeningen en doorhalingen van verkeerd gebruikte woorden (zoals de komma hierboven). Maar als je aan Audreys gedachtewereld gewend bent is Waar zijt gij, schildpad een heerlijk humoristisch boek. Alleen al het feit dat in sommige hoofdstukken de schildpad Winnifred zelf aan het woord komt, is uitermate vermakelijk. De observaties van deze schildpad- die duidelijk geen laag IQ heeft- van zijn avonturen tijdens Audreys afwezigheid, maken hem misschien wel tot het sympathiekste personage uit het boek.

Er is echter één probleem met deze roman: Hij is zo’n 75 pagina’s te lang. De naïeve toon en het humoristische onderlaagje lijken op een gegeven moment meer doel dan middel te zijn. Aan het eind van het derde hoofdstuk gaat dit duidelijk ten koste van de vaart van het verhaal. Gelukkig brengt Jessica Grant die tegen het einde wel weer terug in het boek en ben je als lezer toch blij dat je de avonturen van Audrey hebt mogen volgen. Maar even werd duidelijk waarom het een boek met potentie is en niet een regelrechte klassieker.