Soaproman

De filmrechten van Van Baarens roman zijn al verkocht. En niet voor niets, want het verhaal van de roman is flamboyant. De hoofdpersoon is een televisiemaker die de wereld wil opschudden met een grensoverschrijdend nieuw programma. Een realityshow over leven en dood. Hij ensceneert de dood van familiemoeder Anke. Vervolgens laat hij haar in de studio vier huizen verderop het gedrag van haar rouwende gezinsleden voorspellen. Het is de ultieme test voor de getrouwde vrouw die wil weten of ze onmisbaar is. De bloedmooie Anke gaat voor de achttien miljoen. Ze volgt hoe haar man de identificatie ondergaat en moet lijdzaam toezien hoe hij door het lint gaat als hij in haar mobieltje ontdekt dat ze een affaire had. De eerste miljoenenvraag volgt: hoe reageert manlief als haar minnaar een door hem geschonken horloge terug wil als aandenken?

De televisiemaker heeft ondertussen een affaire met een getrouwde politica. Als deze erachter komt met wat voor een kwestieus format haar minnaar bezig is, vraagt de ze zich af of ze dit niet publiekelijk aan de kaak moet stellen. De hoofdpersoon raakt ondertussen steeds hitsiger, omdat Anke hem openlijk provoceert:

‘Ank, hoe bestaat het dat iemand drie kwartier druk is met een krant waar nauwelijks nieuws in staat?’ Ze zweeg. Ik keek naar haar kuiten en haar bovenbenen. Ter hoogte van haar borsten leek Dubai één groot feest, vlak boven haar kruis loog men dat teakhout een waardevaste investering was.

Saaie reality
Maar huilende familieleden boeien de kijker niet lang. De hoofdpersoon wordt gedwongen creatieve oplossingen te bedenken als zijn programma saai dreigt te worden. Laat hij Anke ’s nachts in een engelkostuum aan de familie verschijnen? Maar niet alleen de hoofdpersoon maar ook de schrijver heeft moeite om de spanningsboog vast te houden. De flatcharacteryuppen van Van Baaren spreken niet echt tot de verbeelding. Het zijn snelle types die leven op seks en spreken in oneliners. Alle vooroordelen komen van stal:

‘Denk je nou nog steeds dat dit een bijzonder programma gaat worden? Een fraai epos over de dood en het leven in Almere?’ ‘Ja dat denk ik. Zolang vrouwen uit de Muziekwijk het woord epos gebruiken is er hoop, zou ik zeggen.’

Korte zinnen, printscreens van teletekst, het doet allemaal erg denken aan de Randstadsoap van Kluun. Echter waar deze er nog in slaagde – hate it or love it – de lezer mee te laten voelen, levert Van Baaren een kil verhaal af. De schrijver is van oorsprong televisiemaker, en dat lees je ook. Hopelijk is de film beter.