Zeepbel

Het is 1999 en we maken kennis met internetgoeroe Diederik Lamb. Negenentwintig jaar en het neusje van de zalm van de internetbusiness tijdens de gouden tijden. Diederik is succesvol maar niet gelukkig, hoewel een erfenis in internetaandelen hem opeens zo’n slordige 16 miljoen gulden oplevert. De overeenkomst met de auteur zelf is duidelijk. Van Duijn is medeoprichter van het internetbedrijf Netlinq, dat hij voor veel geld, een vermeende 100 miljoen gulden, van de hand deed. Een bedrag dat hij zich liet uitbetalen in aandelen van de opkopende partij. Een bedrag wat bij het uiteenspatten van de internetzeepbel als sneeuw voor de zon verdween.

Hol

Hoewel de charismatische Lamb en diens belevenissen duidelijk gebaseerd zijn op de gebeurtenissen die de auteur zelf zijn overkomen, mist Hyper elke overtuigingskracht. De wijze van schrijven van Van Duijn komt perfect overeen met de titel van het boek. Vanaf de eerste bladzijde besluipt je een ADHD-gevoel. De schrijfstijl doet chaotisch, gehaast aan. Er gebeurt heel veel, maar tegelijkertijd helemaal niets. Diederiks ster rijst heel snel aan het internetfirmament. En hoewel diens carrière op lucht is gebaseerd, had dat in het boek iets meer gefundeerd kunnen worden. Het zijn holle frasen, die door hun snelle afwisseling hopen te maskeren dat de schrijver eigenlijk niets te melden heeft. Het boek voelt als Diederiks leven:

Mijn hele volwassen leven was een achtbaan geweest, een rit in de botsautootjes, een nooit-aflatende aaneenschakeling van kansen en keuzes, van rotondes waar ik impulsief op inreed en plankgas de eerste keuze nam die me goed leek.

Overgave

Op het moment dat Diederik de internetwereld verlaten heeft, een zoektocht door het Verre Oosten heeft afgerond en na twee jaar terugkeert in Nederland raakt het boek in rustiger vaarwater. Er komen dan ook wat aanzetten tot een interessante plotwending, maar vervolgens worden deze volledig genegeerd door de schrijver. Niet dat het nog veel geholpen had, want op dat moment heb je al driekwart van het boek achter de kiezen. En die driekwart zijn eigenlijk niet de moeite van het vermelden waard. Net als Diederik – “…ik besloot me over te geven: ik liet me gewillig meesleuren, doelgericht in mijn doelloosheid” – gaf ik het al snel op.

Oppervlakkig

Van Duijns debuut Para is door de pers slecht ontvangen, maar werd door vooral studenten veelvuldig geprezen voor zijn dynamische herkenbare schrijfstijl. Hopelijk zal men bij Hyper op één lijn gaan zitten, want dynamisch is niet te verwarren met oppervlakkig. En dat laatste is hier toch echt het geval. Geen enkel thema dat Van Duijn in dit werk aansnijdt is goed uitgewerkt. De internethype, de onbeantwoorde liefde van Diederik voor Lara en die van Madeleine voor Diederik. En wie is in hemelsnaam Silvester en wat is zijn rol überhaupt? Het blijft bij oppervlakkige typeringen van evenzo oppervlakkige gedragingen. Nergens wordt gezocht naar diepere beweegredenen.

Goed gevoel

Hyper is een gehyped boek dat als enige pluspunt de kleurige zomerse afbeelding op de kaft heeft. Het afgebeelde tropische eiland geeft je nog enigszins een zomerse gelukzaligheid. De proza in het boek doet dat zeker niet. Op een tropisch strand zal het eerder je goede humeur verpesten.