Karamelkleurig gezin in Britse tragedie

Een Engelse tragedie is de opvolger van Walsh’ succesvolle debuut Millie uit 2004. Het verhaal speelt zich af in Warrington, vlakbij Liverpool, de plaats waar Walsh zelf ook vandaan komt. De bevolking bestaat voor 98 procent uit blanken, dus iedereen met ook maar een licht tintje valt op. Zo ook de Maleisische vrouw van de roodharige Robbie Fitzgerald, die met vuile blikken wordt bekeken.

Afgeranseld

Fitzgerald is een zanger die iedereen moeiteloos ontroert met zijn stem. Na een succesvol optreden in de lokale pub loopt hij vol van geluk terug naar huis. Daar wacht zijn zwangere vrouw Susheela op hem, zijn Maleisische prinses, samen met hun zesjarige zoontje. Als Robbie zijn huis binnenstapt, vindt hij zijn vrouw afgeranseld op de vloer. Er is ingebroken, zegt ze. De afschuwelijke waarheid verzwijgt ze. De lezer is de enige getuige van wat zich die avond werkelijk heeft afgespeeld.

Het verzwijgen van die heftige gebeurtenis belooft weinig goeds voor de relatie tussen Robbie en Susheela. Inmiddels een dochtertje rijker besluiten ze te verhuizen naar het nieuwbouwgedeelte van de stad, in de hoop dat de verandering van omgeving een nieuwe start zal betekenen. Dat valt tegen. Iedereen in het gezin leeft langs elkaar heen.

Karamelkleurig

De focus van het boek verlegt zich naar de kinderen, Vincent en Ellie. Vincent wordt op school ontzettend gepest vanwege zijn huidskleur en is een teruggetrokken schrijver. Zijn karamelkleurige zusje Ellie is brutaal en weet iedereen voor zich te winnen met haar prachtige voorkomen. Uitgaan en drugsgebruik sijpelen het leven van de tieners binnen en het gezin valt nu definitief uit elkaar.

Door het wisselende perspectief komen de personages erg dichtbij. Dat de lezer beter dan de ouders weet wat er in Vincent en Ellie omgaat, mist zijn effect niet. Het is onmogelijk om je het lot van deze karakters niet aan te trekken. De oprechtheid waarmee Walsh schrijft, draagt daar zeker aan bij.

Misschien komt die oprechte toon doordat Walsh weet waarover ze schrijft. Net als Ellie nam ze op haar dertiende al xtc en leerde ze het ruige uitgaansleven kennen in de undergroundclub Legends, die ook in het boek terugkomt. Maar ook het personage van Vincent weet ze prachtig neer te zetten. Hoe hij zich ontwikkelt van gepest jongetje dat er alles aan doet om erbij te horen (het kopen van een tas van een bepaald merk, dat als hij het eindelijk in bezit heeft al lang weer uit is) tot een mysterieuze meesterschrijver, is geweldig beschreven.

Onheilspellende dreiging

Walsh is goed in het creëren van een dreiging die niet op de voorgrond treedt maar die tot uiting komt in de details. Als het einde van het boek nadert voel je dat er iets onheilspellends gaat gebeuren. Na alles wat je met deze familie hebt meegemaakt hoop je op een goede afloop, maar tegelijk weet je wel beter. De schrijfster gaat het dramatische einde niet uit de weg, maar beschrijft het juist vol medeleven. Susheela zegt dat ze zou kunnen huilen, ‘om hen allemaal’.  En dat geldt niet alleen voor Susheela: de lezer huilt mee.

De recensie van 8WEEKLY over Millie eindigde als volgt: ‘Bij de met Millie debuterende Helen Walsh is de toekomst nog onzeker en zou er best een echt geniaal werk in kunnen zitten.’ Dat echt geniale werk is Een Engelse tragedie geworden.